Woensdag 10 november

Onze laatste update was vanaf het vliegveld in Doha, Qatar, een klein oliestaatje in de Perzische Golf. Inmiddels zitten we weer thuis in ons eigen koude, winderige en stressvolle kikkerlandje.

We hebben een zeer voorspoedige reis achter de rug. Vanaf Doha was het ruim 7 uur vliegen naar Londen Gatwick (een aanrader t.o.v. Heathrow trouwens!) Het vliegtuig was schat ik niet meer dan 30% gevuld, wat voor ons de mogelijkheid gaf om meerdere stoelen in beslag te nemen en zo nog wat te kunnen slapen. Christa, Anneke en ik hadden 2 stoelen en Aukje lag zelfs uitgestrekt over 4 stoelen! Hieronder zitten we voor vertrek nog keurig op ons eigen plek.


We kwamen een half uur te vroeg op Gatwick aan, waardoor we ruim voldoende tijd hadden om in te checken voor het laatste stukje met British Airways naar Schiphol. Voor alle vluchten had ik online kunnen inchecken, alleen dit laatste gedeelte was niet gelukt. Hieronder een foto genomen op Gatwick.


We hebben met onze vermoeide en slaperige hoofden nog een beetje rondgekeken op dit gezellige en overzichtelijke vliegveld, en zijn daarna keurig op tijd vertrokken en kwamen ook keurig op tijd op Schiphol aan, waar familie en vrienden ons al stonden op te wachten. Het einde van een vermoeiende reis. De jassen konden weer uitgepakt worden!

's Middags zijn we gelijk doorgegaan naar Apeldoorn, om onze kleinzoon Marc te feliciteren (15 jaar!) en onze hond Bart op te halen. We zijn weer compleet.

Terugkijkend is de reis inderdaad lang en vermoeiend. Het vliegen, de bus naar Pokhara, maar ook het opdoen van al die indrukken in dit prachtige land.
Het is zeker geen uitrustreis geweest en ik herinner me dat Anneke op een gegeven moment zei: Oh, lekker, hebben we een dagje "vrij"? Maar ik denk dat het ook deze keer alle moeite waard is geweest. Veel oude contacten zijn aangehaald en er zijn er zelfs een paar nieuwe bijgekomen.

We voelen ons gezegend en bevoorrecht dat we dit alles kunnen en mogen doen. We zijn ook blij dat we weinig last hebben gehad van lichamelijke ongemakken door het eten van ander voedsel dan we gewend zijn. Maar bovenal zijn we God dankbaar voor de zegen die we hebben mogen ervaren en hebben mogen zijn voor anderen en ook dat we gezond en wel weer terug zijn in ons overbevolkte (door mensen en autos) kikkerlandje.

Dinsdag 9 november

Vandaag is dan de dag van vertrek aangebroken, maar voor we vanavond vertrokken hadden we eerst nog een ontmoeting met Rup Lal, een voorganger van een kleine kerk in Kathmandu en bovendien runt hij samen met zijn vrouw een huis voor weeskinderen.

Op weg er naar toe kwam ik nog langs een paar opmerkelijke dingen.
Op de eerste foto een winkeltje, waar ze posters verkopen. Naast en onder de hindoeposters zag ik tot mijn verbazing ook een paar christelijke posters hangen.


Iets verder op kwam ik dit oude en vervallen pandje tegen. Het ziet er zo slecht uit, dat het wel eens bij de eerste de beste zucht wind in elkaar kan storten. Aan beide zijden denderde het verkeer voorbij en het werd ook nog bewoond!


Hier zijn we een paar mannen, die kapokdekens aan het "opkloppen" zijn. In de loop van de tijd wordt het een compacte massa, door ze leeg te halen en op te kloppen voldoen ze weer aan het doel waar ze voor aangeschaft zijn.


Rup Lal heeft een heel bijzondere geschiedenis, ooit heeft hij gestudeerd voor hindoepriester, wat hij vanwege lepra heeft moeten afbreken. Hij is toen naar Kathmandu gekomen, en opgenomen in het lepraziekenhuis. Daar werd hij getroffen door de zorg en liefde die het verplegend personeel voor de leprapatienten toonden. Mede daardoor is hij Christen geworden en probeert hij dat ook met woord en daad uit te leven. Dat leverde hem wel verbanning uit zijn dorp op, maar zijn geloof in Jezus en de zekerheid die hij daardoor in zijn leven heeft gekregen hebben dat meer dan gecompenseerd. Op de foto staat ook zijn vrouw en op de laatste foto staat hij voor het kerkje, waar op zaterdagmorgen ongeveer 150 mensen bijeenkomen. Het is een ruimte waar wij denk ik nog geen 30 mensen in kwijt zouden kunnen....





Inmiddels zijn we uit Kathmandu vertrokken, nadat ik gisteren al via internet had ingecheckt, ook hier staat de tijd niet stil. Weg van het stof en het vuil in Kathmandu, zitten we nu op het zeer cleane vliegveld van Doha, vanwaar ik deze update verstuur, over 3 uur vertrekt onze aansluitende vlucht naar Londen Gatwick.

Morgenochtend rond 11 uur hopen we op Schiphol aan te komen, brrrr....

Maandag 8 november

Zondag 7 november
Een vroegertje vandaag, om 05.15 het bed uit en om 06.00 in de taxi naar Kathmandu, samen met Prem, Prabha, hun dochter Prapthi en de voorganger Grishma. De taxi was een vrije nieuwe Suzuki Alto, op onze wegen een prettig wagentje om in te rijden, maar een rit in Nepal van 6 uur is een ander verhaal. Het eerste stuk weg was als een wasbord, daarna een groot stuk dat redelijk goed is, maar natuurlijk wel bochtig, en het laatste stuk willen jullie niet weten hoe slecht dat was. Daarbij bleek ook nog eens, dat de koppeling van de auto bergop slipte, als Prem niet snel genoeg terugschakelde… Het was al met al een erg vermoeiende rit, met de bus is aangenamer!

Na een paar uur hebben we samen met 6 jonge mannen uit Naya Gaun Church, die op de motor meegegaan waren, wat gegeten in een Nepalees wegrestaurantje. Ook Amrit, de broer van Prabha (op de foto met nichtje Prapthi) was mee. Afgezien 2 lekke banden bij de motorrijders, verliep verder alles goed. Dankzij de laatste dag van het Hindoefeest Tihar was het erg rustig op de weg. Het grootste struikelblok waren het laatste stuk weg omhoog, vlakbij Kathmandu, vanwege de slippende koppeling en omdat de weg op veel plaatsen compleet kapot gereden was.





Prapthi en Amrit

Om ongeveer 13.00 waren op de plaats van bestemming, het huis van de moeder (weduwe) van de aanstaande bruid. Resham Poudel, oud-voorganger van Naya Gaun Church was ook uitgenodigd en aanwezig, hieronder staat hij samen met Grishma op de foto. De dienst kon beginnen.

Resham (links) en Grishma

Eerst werden een paar bekende Nepalese liederen gezongen, daarna mocht ik iets zeggen. Na een kort woord van Grishma gaf Tilak als geschenk een doosje met de ringen aan Ganga en zij beantwoorde dat door ook Tilak een geschenk te geven. Vervolgens ging Tilak met Ganga de hele kring rond om formeel alle aanwezige familieleden en vrienden voor te stellen, daarna deed Ganga het van haar kant, soms onder veel hilariteit. Kortom, het was een heel ontspannen sfeer. Na met elkaar gebeden te hebben, was het officiële gedeelte afgesloten. Niet onbelangrijk is om te weten, dat een officiële verloving niet zomaar verbroken mag worden, in feite is daarmee het a.s. huwelijk al vastgesteld!

Na afloop was er nog een gezellig en informeel samenzijn, waarbij veel gegeten en gelachen werd. Om ca 16.30 was ik uiteindelijk afgemat door alles in het hotel.

Ganga overhandigt haar cadeau

Tilak stelt zijn familie aan Ganga voor

Ganga en haar jongere zus

Maandagmorgen had ik een ontmoeting met Pawan Gurung, een Nepalese jongeman van 26, die 2 jaar geleden samen met zijn vrouw en een aantal vrienden een werk begonnen is onder de straatkinderen in Kathmandu. Elke werkdag worden op verschillende vaste plekken in de stad de straatkinderen opgezocht. Ze geven ze te eten, zorgen dat ze zich kunnen wassen en geven ze schone kleding. Elke week werken ze zo hetzelfde programma af, waarbij per keer enkele tientallen kinderen bereikt worden.

Daarna was het wachten op de ladies, die met de bus uit Pokhara onderweg waren. Om 14.00 ben ik naar de aankomstplek gelopen, maar daar wisten ze me te vertellen, dat de bus aanzienlijke vertraging had. Doordat het de eerste dag na Tihar was, was er extra veel verkeer op de weg. Ik ben daarom naar het kantoor van Swiss Travel gelopen, om te vragen of zij iets meer wisten. Toen ik een half uur later terug kwam in het hotel, zaten ze daar al. Die vertraging was dus helemaal niet het geval. Yo Nepal ho (dat is Nepal)...!
Zo waren we weer bij elkaar. Om de tijd in Nepal op een waardige manier af te sluiten, hebben we ’s avonds lekker Italiaans gegeten.

Zaterdag 6 november

Zaterdag stond de kerk in Kaireni op het programma. Christa en Anneke met Prem en Prabha in de taxi en ik op de motor. Ondanks het feit, dat dit gedeelte van de weg weliswaar niet vol kuilen zit, maar wel als een wasbord is, en je je op de motor al stuiterend voorbeweegt, heb ik toch genoten. Het was alweer prachtig weer, geen wolkje aan de lucht, prachtig uitzicht op de bergen en het onmisbare gevoel van vrijheid op de motor. Ik weet wel dat dit alleen maar zo voelt, maar toch, toch wel lekker!

We hadden een fijne, hoewel wel wat lawaaiige dienst. De prediking kwam goed over, ook al had de jonge en onervaren vertaler er af en toe wel wat moeite mee. Helaas konden we niet met Jutta mee om een bezoek te brengen aan haar boerderij, waar ze met een aantal ex-lepra patiënten de boel runt.




’s Middags waren we door Prem en Prabha uitgenodigd om samen met hen in een restaurantje te eten. Het werd een heel gezellige tijd met elkaar, we hebben lekker gegeten en veel gelachen, waarbij Christa en Anneke ook duidelijk een duit in het zakje deden.


Zo kwam voor mij een eind aan ons bezoek aan Pokhara. Voor het slapen gaan nog de koffer ingepakt en daarna proberen op tijd te gaan slapen. Dat was evenwel een misrekening, want ik was even Tihar vergeten. Knetterharde Nepalese of Indiase popmuziek met veel gejoel, dat pas om ongeveer 10 uur ophield. Dat lijkt voor Nederlandse begrippen misschien nog vroeg, maar in Nepal is het meestal na 9 uur al helemaal stil op straat. Daarna ben ik gelukkig toch nog op tijd ingeslapen, want ik moest er weer om 5 uur uit.

Vrijdag 5 november

Donderdag
Op straat is een toenemende spanning waar te nemen, mensen zijn druk bezig met de laatste inkopen (als ze daar tenminste geld voor hebben) en overal zie je groepjes kinderen en soms ook ouderen bezig met oefenen. Winkeltjes en restaurants hebben de “kerstverlichting” te voorschijn gehaald en opgehangen, want Tihar komt er aan. Straks wordt er weer overal gezongen en gedanst en geld opgehaald. Op het eerste gezicht heeft het wel wat van ons st. Maarten weg, alleen zijn het hier ook groepen ouderen die daar aan meedoen. Drie dagen duurt dit religieuze festival, waarna het gewone leven weer langzaam zal terugkeren in Nepal. Het is ook een familiegebeuren, zodat er na afloop ook weer veel mensen op reis zullen gaan om naar hun eigen huis terug te keren.

Veel kerken benutten deze periode voor het houden van extra dagvullende bijeenkomsten, met eten en drinken.

Vanmorgen ben ik bij Prem langs geweest om te melden, dat ik zondag niet mee terug ga naar Pokhara, ik blijf in Kathmandu. Daarna heb ik een lekker rustige dag gehouden. Lekker wat op het dak gezeten en een boek gelezen. Daarna nog de bus bespreken voor maandagmorgen voor de “girls”. Om half acht vertrekken zij maandagmorgen op de beste plaatsen in de bus. Ik ben trouwens benieuwd hoe het gewicht van hun koffers gaat uitpakken, want ze zijn behoorlijk aan het inkopen geweest…

Tussen de middag hadden we een heerlijke lunch van vegetable pakora, paneer pakora, vegetable pakora met kaas en chicken chilli. We hebben gesmuld, alleen is het bij Aukje niet goed gevallen, ze is daarom ‘s avonds niet mee geweest naar Grishma, Anneke en ik hebben de honneurs waargenomen.


Vrijdag was de start van Tihar, dat hebben we geweten. Begon het eerst onschuldig met groepjes kinderen, zonder geluidsversterking, nu trekken allerlei groepen rond, die gebruik maken van stevige versterkers en boxen.

Dansen en zingenTerwijl anderen "in het zweet des aanschijns" een paar roepies proberen te verdienen!

Rummikuppen op dak

De zon is net onder gegaan.
We zijn ’s ochtends eerst een bootje gaan huren en een uurtje het meer op geweest. Eerst bijna naar de overkant gevaren en daarna hebben we een half uurtje liggen dobberen en genieten van het mooie weer en het uitzicht.
Eén ding moet gezegd: het ziet er allemaal wel feestelijk uit met al die lichtjes. Ook het Fewapark had zich goed uitgesloofd, want daar zijn we ’s avonds gaan eten om er tegelijkertijd de culturele show te kunnen zien. Het was gebruikelijk dat zo’n show ca 1 uur duurde, maar nadat we bijna anderhalf uur hadden zitten kijken en het eten allang verorberd was, hebben we de rest maar gelaten voor wat het was.

Woensdag 3 november

Na de intensieve maandag hebben we dinsdag een rustdag ingelast, met alleen ’s avonds een bezoek aan een huiskring. We hebben heerlijk genoten van het zonnetje en wat boodschappen gedaan.
Het diertje hieronder maakt deel uit van het meubilair van onze hotelkamer. Het is een gekko, die verzot is op muggen e.d. vliegend ongedierte. Het diertje is verder volmaakt onschuldig en ziet kans om door de kleinste kiertjes te kruipen, kruipt langs de wanden en zelfs op zijn kop over het plafond. Ze worden verder ongemoeid gelaten.


Vanmiddag was het weer tijd voor wat boodschappen, o.a. een koptelefoontje voor een MP3-speler voor Tilak. Het was vandaag een stuk rustiger in de stad, en na eerst een glas thee bij Prem en Pawan te hebben gedronken, heb ik mijn inkopen gedaan. De dames waren inmiddels naar Bag bazar, in het noorden van Pokhara, in de buurt van het hoofdkantoor van INF.

In de stad zijn veel kleermakers, waar je een stuk stof kan uitzoeken om het vervolgens tot het gewenste kledingstuk te laten naaien. Hier een kijkje in een van deze winkels.


’s Avonds begon de lucht aardig te betrekken, maar op een paar spatjes na bleef het droog. Dat was maar goed ook, want om 6 uur werden we op een huiskring verwacht. Deze keer was het bij Chanman thuis, een van de leiders van Naya Gaun church.

Samen met Anneke ben ik op de motor daar naar toe gereden, dwars door het spitsverkeer. Ik ben wel wat gewend, maar deze keer was het echt bar en boos, zo druk en zo chaotisch, terwijl het inmiddels ook al donker was geworden. Petjes af voor Anneke, want ondanks een aantal lastige situaties gaf ze geen krimp. Om 5 voor 6 stonden we op de plek waar we (dacht ik) verwacht werden. Ik was alleen vergeten, dat Chanman al 4 jaar geleden verhuisd was... Uiteindelijk kwamen we toch bij zijn huis aan en hebben we met de groep toch een fijne bijeenkomst gehad. Bijzonder was dat Pawan, de zoon van Prem en Prabha, 16 jaar oud, mij vertaalde!


WOENSDAG zijn we met z´n vieren Sarangkhot op geweest.Het eerste stuk met de taxi c.q. motor en het laatste stuk (ca. 150 mtr omhoog) lopend. Op de eerste foto ging nog alles goed. Er was inmiddels wel wat bewolking gekomen, maar zoals op de foto te zien is, waren de hoge bergen ook nog voor een deel zichtbaar.


Daarna ging het met Aukje en Christa toch wat moeizamer. Het pad ging steeds steiler, de trapteden werden steeds ongelijker en hoger. Uiteindelijk hebben alleen Anneke en ik de top gehaald, zoals op de foto hieronder te zien is. Mijn hartslag had zich onderweg verdubbeld en bezweet zijn we boven gekomen.

Naar beneden was daarna een fluitje van een cent, langs de vele stalletjes met toeristische attributen, restaurantjes en wat dies meer zij. Halverwege werden we weer met Christa en Aukje verenigd en samen hebben we deze beklimming afgemaakt. Onderweg kwamen we nog deze buffel tegen, die gelukkig vast zat, want om de een of andere duistere reden werd zij kwaad toen ik deze foto van haar maakte.

De laatste meters naar de taxi.


's Avonds had ik alleen een ontmoeting met het bestuur van LEAD Nepal, een organisatie die door de st. Hope for Nepal en de VEG De Bilt ondersteund worden. Het was fijn om de broeders weer te ontmoeten en te horen wat er zich allemaal afspeelt. LEAD Nepal is net als ACN een gezamenlijk iniatitief van de kerken in Pokhara en houdt zich vooral bezig met korte trainingen op lokatie voor kerkleiders zonder opleiding.

Het was een heel gezellige ontmoeting, onder het genot van lekker eten bij Sweet Memories. Vandaag heb ik ook een extra nacht in ons hotel in Kathmandu kunnen boeken. Zondag ga ik daar heen en blijf dan in Kathmandu, maandag volgen de ladies met de bus.

Maandag 1 november

Ik moet allereerst de hartelijke groeten doen van Christa aan allen die haar kennen.
De zondag heeft zijn naam geen eer aan gedaan, we hebben geen straaltje zon gezien, maar gelukkig was het nog wel rond de 20 graden.

Komend weekend is het Tihar, één van de belangrijke hindoefeesten. Dat is op straat en in de stad goed te merken en daardoor een klein beetje vergelijkbaar met onze tijd voor kerst. Veel mensen (die het kunnen betalen) doen inkopen en rond deze tijd stijgt ook duidelijk de aankoop van dure producten, zoals computers en motoren. Prem heeft het in zijn zaak dan ook extra druk.

Ik ben zondagochtend bij hem langs gegaan met mijn lekke band. Voor alle duidelijkheid: de zondag in Nepal is voor de gewone man geen vrije dag, dat is de zaterdag. Op zaterdag is alles dicht en op zondag zijn de winkels als op een gewone doordeweekse dag gewoon open.
Bij controle van mijn band bleken er niet minder dan 7(!) lekken in te zitten, meest spijkers e.d. Omdat elke lek 100 roepies kost is daardoor de aanschaf van een binnenband goedkoper, wat ze dan ook gedaan hebben. In ieder geval kan ik weer gewoon rondrijden.

Een deel van de voorraad van Prem

De situatie rond de verlovingsceremonie is ook eindelijk opgelost. De enige mogelijkheid was volgende week zondag, de moeder van de bruid wilde niet naar Pokhara komen, dus vertrekken er zondagmorgen vroeg een aantal mensen met de taxi of op de motor richting Kathmandu. Ik heb besloten mee te gaan, al zal het fysiek een behoorlijke inspanning worden. Zondag op en neer naar Kathmandu en maandagochtend met ‘de girls’ met de bus naar Kathmandu.

Zondagmiddag zijn we naar de Devi fall geweest, een waterval die je alleen van bovenaf kan bekijken, want hij valt in een gat in de grond, waar hij ondergronds verstroomt. Rond het hele gebeuren zijn veel stalletjes met sieraden e.d. van Tibetanen. Ik had mijn medereizigers al gewaarschuwd, kijken kijken en niet kopen, maar het heeft niets geholpen. De Tibetanen hebben denk ik weer goede zaken gedaan. Dat bleek ook achteraf, doordat ze alle drie nog wat extra’s hadden gekregen…


"Kijken, kijken, wel kopen..."

Het verkeer wordt steeds stroperiger in Nepal, vooral in het weekend, dat komt denk ik vooral de explosieve toename van particuliere auto’s, ik denk dat er inmiddels net zo veel particuliere auto’s als taxi’s rondrijden. Het vervelende is alleen dat veel eigen autobezitters kennelijk doodsbenauwd zijn dat ze een beschadiging oplopen, waardoor velen zich op een slakkengangetje voortbewegen en natuurlijk niet zo dicht mogelijk langs de kant, want dat is eng….

Maandag 1 november
Terwijl in Nederland de wintertijd weer is ingegaan, is het hier nog steeds heerlijk warm en (weer) zonnig. Vandaag stond ons een uitgebreide rondleiding bij ACN (Asal Chimekee Nepal) te wachten. ACN is een samenwerkingsverband van 34 kerken in Pokhara (bijna allemaal dus) en heeft als doel de gemeenschap op diverse terreinen bij te staan, dus zowel christenen als niet-christenen. We hadden voor hen ook een mooie collecte van de Oase in Zeist meegenomen, die dankbaar in ontvangst werd genomen.
Om de kosten te dekken, hadden we besloten op de motor te gaan, wat voor Anneke en Christa de eerste keer was hier. Ondanks de af en toe slechte wegen en het chaotische verkeer hebben ze wat mij betreft het diploma "motormuis" verdiend!



Eerst zijn we gaan kijken bij een project dat er voor gezorgd heeft dat de mensen in een heel arme buurt in Pokhara (achter het vliegveld) water kunnen tappen. Enige tijd geleden moesten ze voor een jerrycan water nog 3 kwartier lopen, daarna in de rij gaan staan en dan met de volle jerrycan terug naar hun huisje. Nu is dat voorbij en staan er in het buurtje 5 watertapplaatsen, die ACN samen met het buurtcommitee heeft gebouwd.

Vandaar op de motor naar Archalbot church, waar een groep vrouwen bezig was met rekenles. Het ging om een groep in de leeftijd van 16 tot 60 jaar, die allemaal om uiteenlopende redenen geen gelegenheid hadden gehad om te leren lezen, schrijven en rekenen. Er zijn in Nepal nog steeds veel vrouwen die als meisje niet naar school mogen omdat ze thuis moeten werken en daardoor gewoon analfabeet zijn.
We werden warm ontvangen en uitvoerig ingelicht over hun beweegredenen. De eerste cursus (lezen en schrijven) hadden ze al afgerond en nu waren ze dus met cijfers en rekenen bezig. Ze hadden er allemaal veel plezier in en waren blij dat ze nu in de winkel konden lezen hoe duur iets is en ook dat ze nu konden lezen, of het om een heren dan wel dames toilet gaat! Hieronder de hele groep met Anneke en Christa.


Het 3e project betrof de opvang en rehabilitatie van vrouwelijke verslaafden. Op dit moment zijn er 3 clienten, waarvan een moeder van 18 met een baby van 9 maanden.
Het totale programma duurt 1 jaar en wordt volledig intern afgewerkt. Bij de rehabilitatie wordt ook heel nadrukkelijk de familie betrokken. De behuizing bestaat uit de oude huisjes, waar vroeger nieuwe zendelingen de eerste maanden in Nepal doorbrachten, wij hebben daar ook nog 2 maanden gewoond.

Ze hadden voor ons een lekker lunchhapje (kaja) gekookt en we hebben daarna uitvoerig kennis kunnen nemen van wat daar gebeurt. maximaal kunnen ze 10 clienten tegelijk opnemen. Op de foto de moeder van 18 met haar baby.


Als laatste hebben we een bezoek gebracht aan een groep mensen, die voorheen de alfabetiseringscursus gevolgd hadden en nu samen met ACN een nieuw project gestart zijn. De plek was in Lamachaur, in het noorden van Pokhara en het laatste stuk weg was bar slecht. In dit project worden vaardigheden aangeleerd, zoals het kweken van tomaten en het kweken van champignons, worden er micro kredieten verstrekt om mensen in de gelegenheid te stellen iets te beginnen en hebben ze samen ook een spaarsysteem opgezet, waaraan iedereen elke maand een vast bedrag betaalt en waar mensen bij toerbeurt geld uit kunnen krijgen.

Als slot werd ons thee aangeboden met een snack en kregen we nog wat verhalen te horen van de deelnemers.

Een ding is zeker, de horizon van deze vrouwen is door de activiteiten van ACN duidelijk verruimd en de vrouwen hebben hierdoor veel meer zelfvertrouwen gekregen. Het laat ook zien dat het geloof van de christenen niet alleen met de mond beleden wordt, zoals de Bijbel ook van ons vraagt.

Ook zeker is, dat deze ontmoetingen een diepe indruk bij ons heeft achtergelaten, maar ook dat we mogen constateren, dat de mensen die we bezocht hebben, hierdoor heel erg bemoedigd zijn. Het is prachtig dat de gezamenlijke kerken zo ook hun (christelijk) sociale gezicht aan de gemeenschap laat zien. Hieronder de laatste groep.

Zaterdag 30 oktober

Vrijdagochtend heb ik iets gedaan, wat ik al een paar jaar van plan was, een bezoek aan de stupa op de bergtop aan de zuidkant van het meer. Ik ben daar niet zozeer vanwege de stupa heengegaan, maar vooral voor het fantastische uitzicht dat je daarvandaan moet hebben.

Na eerst samen met Aukje ontbeten te hebben op een mooi plekje vlakbij het meer, is Aukje met Prabha op stap gegaan. Ik heb daarna eerst info ingewonnen bij Pradip en Prakash over de weg daar naar toe, het zou geen probleem moeten zijn. Wat ze me er niet bij verteld hadden was, dat er 2 wegen naar de top lopen. De eerste en officieel aangegeven weg is voor motoren en auto’s praktisch onbegaanbaar. Het is helaas wel de eerste weg die je tegenkomt.

Het begin zag er al steil en bijzonder slecht uit, maar in de hoop dat het verderop beter zou worden ben ik toch de weg opgereden. Het werd alleen niet beter maar slechter! Toen ik bijna halverwege was kwam ik een paar wandelaars tegen, die me vertelden, dat er verderop nog een weg was die veel beter berijdbaar zou zijn. Hoewel ik ruw geschat de helft er al op had zitten, besloot ik toch terug te gaan. Heel voorzichtig over het bijzonder oneffen rotspad, met veel losliggende stenen ben ik naar beneden gereden. Als ik eerlijk moet zijn, had ik nog nooit in Nepal op een dergelijke weg gereden en was ik blij weer heelhuids beneden aan te komen.

Ik ben daarna doorgereden en vond al snel de andere weg. Deze was inderdaad veel beter, de eerste helft was zelfs een vrij brede pas geasfalteerde weg. Daarna nog een stuk rough road, maar lang niet zo erg en zo steil als de andere weg. Na mijn motor geparkeerd te hebben (10 roepies, maar niemand kwam ze ophalen), ben ik het laatste stukje naar boven gelopen. Daar werd mijn moeite ruimschoots beloond, hieronder een paar foto’s vanaf die plek. Fantastisch!






Ik heb daar boven genoten van de prachtige vergezichten, het was ook bijzonder helder weer.

Daarna moest ik ijlings terug, want Anneke en Christa werden rond de middag terug verwacht. Rond 12.15 was ik weer terug bij Phill’s Inn, waar het toch nog ruim een uur duurde voor de dames arriveerden. Als 2 opgetogen tieners, vol van wat ze allemaal meegemaakt hadden, kwamen ze uit de taxi. Vooral de rit op de olifant en het tochtje met de kano vroeg in de ochtend hadden veel indruk gemaakt, alhoewel Christa wel wat problemen gehad had om na een rit van 2 uur van de olifant af te komen....

Zaterdagochtend zijn we naar de kerk in Naya Gaun geweest. Het was andermaal stralend weer en met z'n drieen zijn we met de taxi daarheen gegaan. Mijn motor stond met een lekke band, er zat een spijker van ca. 4 cm. in... Waarschijnlijk heb ik die al vrijdag opgelopen, want ik had op een gegeven ogenblik de indruk dat de band wat zacht werd. Morgen eerst maar laten maken.

Het weerzien met alle bekenden in Naya Gaun was weer erg hartelijk en zoals gebruikelijk is (nadat de dienst om 10 uur begonnen was) zat iedereen rond half elf binnen... Tot verbazing van Anneke en Christa.

Al met al was het een fijne dienst en stonden we om ca. 12 uur weer buiten om diverse mensen nog de hand te schudden. Ik schat dat er ongeveer 500 mensen aanwezig waren. Het was gelijk ook de 2e keer deze reis dat ik mocht spreken, als onderwerp had ik gekozen: eenheid.


We hebben het verder rustig gehouden, alleen aan het eind van de middag heb ik samen met Anneke nog een wandeling langs het meer gemaakt, daarbij kwamen we deze prachtige waterlelies (?) tegen.


's Avonds hadden we bij het eten nog een klein incidentje, Aukje en Anneke hadden een buffelsteak besteld, met rijst en met gekookte groenten. Toen het opgediend werd bleken ze dubbel rijst te hebben en waarschijnlijk ook dubbel vlees en geen groente... Een foutje van de bhaai, die we niet hoefden te betalen.



Ik denk trouwens dat de koffers van de dames aardig gevuld zullen zijn als we terug gaan...