Maandag 1 november

Ik moet allereerst de hartelijke groeten doen van Christa aan allen die haar kennen.
De zondag heeft zijn naam geen eer aan gedaan, we hebben geen straaltje zon gezien, maar gelukkig was het nog wel rond de 20 graden.

Komend weekend is het Tihar, één van de belangrijke hindoefeesten. Dat is op straat en in de stad goed te merken en daardoor een klein beetje vergelijkbaar met onze tijd voor kerst. Veel mensen (die het kunnen betalen) doen inkopen en rond deze tijd stijgt ook duidelijk de aankoop van dure producten, zoals computers en motoren. Prem heeft het in zijn zaak dan ook extra druk.

Ik ben zondagochtend bij hem langs gegaan met mijn lekke band. Voor alle duidelijkheid: de zondag in Nepal is voor de gewone man geen vrije dag, dat is de zaterdag. Op zaterdag is alles dicht en op zondag zijn de winkels als op een gewone doordeweekse dag gewoon open.
Bij controle van mijn band bleken er niet minder dan 7(!) lekken in te zitten, meest spijkers e.d. Omdat elke lek 100 roepies kost is daardoor de aanschaf van een binnenband goedkoper, wat ze dan ook gedaan hebben. In ieder geval kan ik weer gewoon rondrijden.

Een deel van de voorraad van Prem

De situatie rond de verlovingsceremonie is ook eindelijk opgelost. De enige mogelijkheid was volgende week zondag, de moeder van de bruid wilde niet naar Pokhara komen, dus vertrekken er zondagmorgen vroeg een aantal mensen met de taxi of op de motor richting Kathmandu. Ik heb besloten mee te gaan, al zal het fysiek een behoorlijke inspanning worden. Zondag op en neer naar Kathmandu en maandagochtend met ‘de girls’ met de bus naar Kathmandu.

Zondagmiddag zijn we naar de Devi fall geweest, een waterval die je alleen van bovenaf kan bekijken, want hij valt in een gat in de grond, waar hij ondergronds verstroomt. Rond het hele gebeuren zijn veel stalletjes met sieraden e.d. van Tibetanen. Ik had mijn medereizigers al gewaarschuwd, kijken kijken en niet kopen, maar het heeft niets geholpen. De Tibetanen hebben denk ik weer goede zaken gedaan. Dat bleek ook achteraf, doordat ze alle drie nog wat extra’s hadden gekregen…


"Kijken, kijken, wel kopen..."

Het verkeer wordt steeds stroperiger in Nepal, vooral in het weekend, dat komt denk ik vooral de explosieve toename van particuliere auto’s, ik denk dat er inmiddels net zo veel particuliere auto’s als taxi’s rondrijden. Het vervelende is alleen dat veel eigen autobezitters kennelijk doodsbenauwd zijn dat ze een beschadiging oplopen, waardoor velen zich op een slakkengangetje voortbewegen en natuurlijk niet zo dicht mogelijk langs de kant, want dat is eng….

Maandag 1 november
Terwijl in Nederland de wintertijd weer is ingegaan, is het hier nog steeds heerlijk warm en (weer) zonnig. Vandaag stond ons een uitgebreide rondleiding bij ACN (Asal Chimekee Nepal) te wachten. ACN is een samenwerkingsverband van 34 kerken in Pokhara (bijna allemaal dus) en heeft als doel de gemeenschap op diverse terreinen bij te staan, dus zowel christenen als niet-christenen. We hadden voor hen ook een mooie collecte van de Oase in Zeist meegenomen, die dankbaar in ontvangst werd genomen.
Om de kosten te dekken, hadden we besloten op de motor te gaan, wat voor Anneke en Christa de eerste keer was hier. Ondanks de af en toe slechte wegen en het chaotische verkeer hebben ze wat mij betreft het diploma "motormuis" verdiend!



Eerst zijn we gaan kijken bij een project dat er voor gezorgd heeft dat de mensen in een heel arme buurt in Pokhara (achter het vliegveld) water kunnen tappen. Enige tijd geleden moesten ze voor een jerrycan water nog 3 kwartier lopen, daarna in de rij gaan staan en dan met de volle jerrycan terug naar hun huisje. Nu is dat voorbij en staan er in het buurtje 5 watertapplaatsen, die ACN samen met het buurtcommitee heeft gebouwd.

Vandaar op de motor naar Archalbot church, waar een groep vrouwen bezig was met rekenles. Het ging om een groep in de leeftijd van 16 tot 60 jaar, die allemaal om uiteenlopende redenen geen gelegenheid hadden gehad om te leren lezen, schrijven en rekenen. Er zijn in Nepal nog steeds veel vrouwen die als meisje niet naar school mogen omdat ze thuis moeten werken en daardoor gewoon analfabeet zijn.
We werden warm ontvangen en uitvoerig ingelicht over hun beweegredenen. De eerste cursus (lezen en schrijven) hadden ze al afgerond en nu waren ze dus met cijfers en rekenen bezig. Ze hadden er allemaal veel plezier in en waren blij dat ze nu in de winkel konden lezen hoe duur iets is en ook dat ze nu konden lezen, of het om een heren dan wel dames toilet gaat! Hieronder de hele groep met Anneke en Christa.


Het 3e project betrof de opvang en rehabilitatie van vrouwelijke verslaafden. Op dit moment zijn er 3 clienten, waarvan een moeder van 18 met een baby van 9 maanden.
Het totale programma duurt 1 jaar en wordt volledig intern afgewerkt. Bij de rehabilitatie wordt ook heel nadrukkelijk de familie betrokken. De behuizing bestaat uit de oude huisjes, waar vroeger nieuwe zendelingen de eerste maanden in Nepal doorbrachten, wij hebben daar ook nog 2 maanden gewoond.

Ze hadden voor ons een lekker lunchhapje (kaja) gekookt en we hebben daarna uitvoerig kennis kunnen nemen van wat daar gebeurt. maximaal kunnen ze 10 clienten tegelijk opnemen. Op de foto de moeder van 18 met haar baby.


Als laatste hebben we een bezoek gebracht aan een groep mensen, die voorheen de alfabetiseringscursus gevolgd hadden en nu samen met ACN een nieuw project gestart zijn. De plek was in Lamachaur, in het noorden van Pokhara en het laatste stuk weg was bar slecht. In dit project worden vaardigheden aangeleerd, zoals het kweken van tomaten en het kweken van champignons, worden er micro kredieten verstrekt om mensen in de gelegenheid te stellen iets te beginnen en hebben ze samen ook een spaarsysteem opgezet, waaraan iedereen elke maand een vast bedrag betaalt en waar mensen bij toerbeurt geld uit kunnen krijgen.

Als slot werd ons thee aangeboden met een snack en kregen we nog wat verhalen te horen van de deelnemers.

Een ding is zeker, de horizon van deze vrouwen is door de activiteiten van ACN duidelijk verruimd en de vrouwen hebben hierdoor veel meer zelfvertrouwen gekregen. Het laat ook zien dat het geloof van de christenen niet alleen met de mond beleden wordt, zoals de Bijbel ook van ons vraagt.

Ook zeker is, dat deze ontmoetingen een diepe indruk bij ons heeft achtergelaten, maar ook dat we mogen constateren, dat de mensen die we bezocht hebben, hierdoor heel erg bemoedigd zijn. Het is prachtig dat de gezamenlijke kerken zo ook hun (christelijk) sociale gezicht aan de gemeenschap laat zien. Hieronder de laatste groep.

Zaterdag 30 oktober

Vrijdagochtend heb ik iets gedaan, wat ik al een paar jaar van plan was, een bezoek aan de stupa op de bergtop aan de zuidkant van het meer. Ik ben daar niet zozeer vanwege de stupa heengegaan, maar vooral voor het fantastische uitzicht dat je daarvandaan moet hebben.

Na eerst samen met Aukje ontbeten te hebben op een mooi plekje vlakbij het meer, is Aukje met Prabha op stap gegaan. Ik heb daarna eerst info ingewonnen bij Pradip en Prakash over de weg daar naar toe, het zou geen probleem moeten zijn. Wat ze me er niet bij verteld hadden was, dat er 2 wegen naar de top lopen. De eerste en officieel aangegeven weg is voor motoren en auto’s praktisch onbegaanbaar. Het is helaas wel de eerste weg die je tegenkomt.

Het begin zag er al steil en bijzonder slecht uit, maar in de hoop dat het verderop beter zou worden ben ik toch de weg opgereden. Het werd alleen niet beter maar slechter! Toen ik bijna halverwege was kwam ik een paar wandelaars tegen, die me vertelden, dat er verderop nog een weg was die veel beter berijdbaar zou zijn. Hoewel ik ruw geschat de helft er al op had zitten, besloot ik toch terug te gaan. Heel voorzichtig over het bijzonder oneffen rotspad, met veel losliggende stenen ben ik naar beneden gereden. Als ik eerlijk moet zijn, had ik nog nooit in Nepal op een dergelijke weg gereden en was ik blij weer heelhuids beneden aan te komen.

Ik ben daarna doorgereden en vond al snel de andere weg. Deze was inderdaad veel beter, de eerste helft was zelfs een vrij brede pas geasfalteerde weg. Daarna nog een stuk rough road, maar lang niet zo erg en zo steil als de andere weg. Na mijn motor geparkeerd te hebben (10 roepies, maar niemand kwam ze ophalen), ben ik het laatste stukje naar boven gelopen. Daar werd mijn moeite ruimschoots beloond, hieronder een paar foto’s vanaf die plek. Fantastisch!






Ik heb daar boven genoten van de prachtige vergezichten, het was ook bijzonder helder weer.

Daarna moest ik ijlings terug, want Anneke en Christa werden rond de middag terug verwacht. Rond 12.15 was ik weer terug bij Phill’s Inn, waar het toch nog ruim een uur duurde voor de dames arriveerden. Als 2 opgetogen tieners, vol van wat ze allemaal meegemaakt hadden, kwamen ze uit de taxi. Vooral de rit op de olifant en het tochtje met de kano vroeg in de ochtend hadden veel indruk gemaakt, alhoewel Christa wel wat problemen gehad had om na een rit van 2 uur van de olifant af te komen....

Zaterdagochtend zijn we naar de kerk in Naya Gaun geweest. Het was andermaal stralend weer en met z'n drieen zijn we met de taxi daarheen gegaan. Mijn motor stond met een lekke band, er zat een spijker van ca. 4 cm. in... Waarschijnlijk heb ik die al vrijdag opgelopen, want ik had op een gegeven ogenblik de indruk dat de band wat zacht werd. Morgen eerst maar laten maken.

Het weerzien met alle bekenden in Naya Gaun was weer erg hartelijk en zoals gebruikelijk is (nadat de dienst om 10 uur begonnen was) zat iedereen rond half elf binnen... Tot verbazing van Anneke en Christa.

Al met al was het een fijne dienst en stonden we om ca. 12 uur weer buiten om diverse mensen nog de hand te schudden. Ik schat dat er ongeveer 500 mensen aanwezig waren. Het was gelijk ook de 2e keer deze reis dat ik mocht spreken, als onderwerp had ik gekozen: eenheid.


We hebben het verder rustig gehouden, alleen aan het eind van de middag heb ik samen met Anneke nog een wandeling langs het meer gemaakt, daarbij kwamen we deze prachtige waterlelies (?) tegen.


's Avonds hadden we bij het eten nog een klein incidentje, Aukje en Anneke hadden een buffelsteak besteld, met rijst en met gekookte groenten. Toen het opgediend werd bleken ze dubbel rijst te hebben en waarschijnlijk ook dubbel vlees en geen groente... Een foutje van de bhaai, die we niet hoefden te betalen.



Ik denk trouwens dat de koffers van de dames aardig gevuld zullen zijn als we terug gaan...

Donderdag 28 oktober

Ook vandaag en gisteren waren weer warme dagen, maar ik denk dat Anneke en Christa het nog veel warmer hebben gehad.
Woensdagochtend vroeg zijn ze samen met Manju in een taxi richting Chitwan National Park vertrokken. Chitwan ligt in de Terai, het zuidelijk gedeelte van Nepal dat grenst aan India en op ongeveer 60 meter boven zeeniveau ligt. Mede daardoor is het daar overdag altijd een paar graden warmer dan hier.


’s Middags ben ik nog even op de motor naar Lamachaur geweest, helemaal in het noorden van Pokhara, ongeveer 20 minuten rijden op de motor. Ik heb daar een kort bezoek gebracht aan Lina, en haar de groeten overgebracht en een envelop van Rene en Martha, waar zij vroeger voor gewerkt heeft. Het was goed met haar en haar zoontje, een deugniet, waarvan het moeilijk is een foto te maken, want zodra je je camera oppakt, vliegt hij op je af. Uiteindelijk is het toch gelukt!

Het was ook vandaag weer bijzonder helder weer, van vroeg in de ochtend tot na zonsondergang, met een onvermijdelijk prachtig uitzicht op de bergen. Gods schepping in al zijn glorie! Overweldigend! Ik kan er geen genoeg van krijgen zo mooi.
Hieronder een paar foto’s van de Fishtail, genomen vanaf verschillende lokaties in Pokhara.




En nog 2 plaatjes genomen in het centrum van Pokhara, een ex-leprapatient die zit te bedelen en een schoenmaker, die ook parapluus repareerd!



We hebben bericht gekregen dat Anneke en Christa het goed maken in Chitwan, morgenmiddag zijn ze weer terug.

Zelf hebben we een rustdag gehouden en een bezoek gebracht aan Prem en Prabha. Hieronder een foto van een oude baas aan de hand van zijn vrouw of dochter. Ze kwamen tijdens ons ontbijt voorbij gesjokt.

Dinsdag 26 oktober

Maandag 25 oktober.
Het blijft lekker warm (30 graden) en zonnig, alleen is er in de middag wat bewolking die het zicht op het hooggebergte wegnemen. In de ochtend zijn de bergen echter heel goed te zien.

Vandaag zijn Anneke, Christa en ik de z.g. hangbruggentocht” gaan lopen. We hebben ons door de taxi vlakbij de Maidan laten afzetten, in Simpani, aan de noordkant van Pokhara. Vandaar zijn we naar de compound van INF gelopen om te laten zien waar we in het verleden begonnen zijn in Nepal. Vandaar zijn we naar de nieuwe hangbrug gelopen, die Pokhara met het dorpje Bhalam verbindt. Het is niet alleen een lange hangbrug, maar hij hangt ook vrij hoog boven de rivier. Daarna kom je in het dorpje uit waar een heerlijke rust heerst. Er kunnen vanaf de andere kant sinds kort wel auto’s en ander gemotoriseerd verkeer komen, maar dat gebeurt gelukkig nog heel weinig.


In het dorpje hebben we even wat gedronken, dat geeft altijd ook weer de gelegenheid om een praatje en wat foto’s te maken. Daarna zijn we tussen de rijstvelden door verder gelopen. Ongeveer een kilometer verderop leidde het pad van de weg af en liepen we over een smal paadje tussen de hoge rijstvelden door, om uiteindelijk bij een riviertje te komen. Er waren stukjes bij die steil omhoog en omlaag gingen, die vooral voor Christa moeilijk te nemen waren. Haar zolen gaven niet voldoende grip op de stenen.


De rivier konden we via een aantal stapstenen over steken, en als eerste heb ik daar bij het voorbeeld gegeven. Dat had verder geen invloed op Christa, die had bedacht het zekere voor het onzekere te nemen en gewoon DOOR het water naar de overkant te lopen. Bijna aan de overkant ging ze alsnog bijna onderuit, gelukkig zonder pijnlijke gevolgen. Anneke volgde als laatste en kwam keurig met droge voeten aan de overkant.


Om ca. 13.30 waren we moe en voldaan weer terug in ons hotel.
’s Avonds zijn we naar ons favoriete restaurant gegaan, Love Kush, maar na vanavond kan het “favoriet” er wel af. Hoewel het eten prima is, viel de rest erg tegen. Zo was de muziek weer erg hard en niet direct van het soort dat we zelf zouden uitzoeken.


Dinsdag was de dag van de Beauty Parlors. Alle drie de dames zijn onder “het mes” geweest en zien er weer als herboren uit (ongeveer). De schoonheidssalons bij ons in de buurt hebben goede zaken gedaan, de dames zijn stevig onder handen genomen.
Ikzelf ben naar Asal Chimekee Nepal geweest, Raju was weer terug op zijn post, na zijn studie in Engeland. Maandag kom ik daar nog op terug, want dan krijgen we een rondleiding over een paar projecten.


Tussen de middag hebben we geluncht in de Boomerang, een restaurant bij het meer. Lekker in de schaduw, met uitzicht op het meer. Hier op de foto een oude baas (waarschijnlijk jonger dan ik zelf…) die een middagwandelingetje aan het maken was en een foto van ons samen, eindelijk sta ikzelf ook op de foto…(dit ook op aandringen van onze jongste dochter).

Vandaag hebben we ook een trip naar het National Park Chitwan voor Anneke en Christa geregeld. Morgenochtend vroeg vertrekken ze samen met Manju, de vrouw van de hoteleigenaar naar Chitwan en vrijdag hopen ze weer heelhuids terug te keren.

’s Avonds hebben we de eerste huiskring van Naya Gaun bezocht. Zoals elke keer voelden we ons erg bevoorrecht, dat we deze mensen mogen bezoeken. Huiskringen zien er qua vorm anders uit dan wij gewend zijn, het is een soort mini-kerkdienst van ca. 45 minuten.
Halverwege mijn overdenking viel het licht uit, gelukkig had ik daarmee rekening gehouden door mijn PDA te gebruiken. Daar zaten we dan in het donker, ik kon de anderen absoluut niet meer zien, met alleen het schijnsel van mijn PDA. Niemand liet zich daardoor van de wijs brengen en bleef aandachtig luisteren. Jong en oud, want de leeftijden liepen uiteen van ca. 5 jaar tot over de 50 en alles daar tussen in.

Het was een fijne avond en bijzonder om te zien hoe deze mensen hun geloof ervaren.

Maandag 25 oktober

Allereerst een vervelend akkevietje dat we meegemaakt hebben. Waar het gebeurd is kunnen we niet achterhalen, maar hoogstwaarschijnlijk is Aukje’s portemonnee met 220 Euro gestolen. Dit is ons nog niet eerder in Nepal overkomen, daarom dachten we ook eerst dat we hem verloren waren. Gelukkig zat er behalve het geld niets van waarde in.

Vandaag zijn we voor het eerste kerkbezoek naar het kerkje in de bergen in het dorpje Patichoor geweest. Het kerkje bestaat sinds 1997 en telt inmiddels ca. 100 bezoekers, waarvan sommigen elke zaterdag een 3 tot 4 uur moeten lopen om de dienst te kunnen bezoeken.

Prem had voor een taxi gezorgd en reed zelf. Ik had nog geen motor ter beschikking, dus reed ik mee in de taxi. Op de foto hieronder hangen een stel jongelui die we onderweg tegenkwamen, hangend achter op een jeep.


Het eerste stuk weg was in prima staat, dus schoten we lekker op. Uiteindelijk hebben we er toch nog anderhalf uur over gedaan doordat het tweede gedeelte af en toe erbarmelijk was.
Ter plaatse moesten we eerst letterlijk omhoog klauteren, omdat er nog geen geld is voor een fatsoenlijk pad, maar ook Anneke en Christa klaarden de klus en kwamen veilig boven. Zoals gebruikelijk hebben de kerken meestal een bankje achterin staan, waar mensen gebruik van kunnen maken als het zitten op de grond te moeilijk is. Op de foto hieronder een overzicht, waar we kunnen zien dat de mannen links zitten en de vrouwen rechts (behalve Anneke en Christa…)


Onderweg vroeg ik Prem of hij wist wie mij zou vertalen, omdat er in Patichoor geen mensen zijn die dat kunnen (van Engels naar Nepalees). Na veel heen en weer gebel bleek er niemand onderweg te zijn en werd er alsnog een vertaler opgetrommeld die vanuit Pokhara moest komen. Door dit alles heeft de dienst na de voordienst een 10 minuten stilgelegen totdat de vertaler er was en toen bleken er zelfs 2 te zijn! Overigens verliep verder alles goed, ook de vertaling en daarna nog de avondmaalsviering.
Hieronder nog wat foto’s van de “vrouwenafdeling”.



Na afloop hebben we nog diverse gesprekken gehad met kerkleden, die ik nu al sinds 1998 ken. Het was fijn om elkaar weer te ontmoeten.

De terugweg verliep vlot, behalve dat we bij het binnenrijden van Pokhara een lekke band kregen, maar dat was voor Prem gelukkig geen probleem.


’s Avonds hebben de dames een heerlijke currie met naan gegeten en ik een platte kip gevuld met ham en kaas. Al met al een weer welbestede dag.

Omdat de zaterdag in Nepal is als de zondag bij ons, is de zondag gewoon een dag waarop alle winkels open zijn. De dames hebben daar dankbaar gebruik van gemaakt. Met de (local) bus zijn ze naar het centrum gegaan en samen hebben ze een aantal winkels afgestruind, onderweg hebben Anneke en Christa nog een kind op schoot moeten nemen, zo vol zat de bus. Het was bovendien behoorlijk warm, tegen de dertig graden.

Ikzelf ben bij Prem langs geweest om een motor op te halen. Hij had het erg druk, toen ik aankwam was hij net druk in gesprek met een echtpaar en twee zoons, waarvan een zijn motor wilde inruilen. Na ongeveer een half uur werd het gesprek beëindigd, de koop werd nog niet gesloten, maar uit hun houding viel af te lezen, dat ze nog wel terug zouden komen. Prem heeft inmiddels ook een goede reputatie opgebouwd. Ik ben uiteindelijk na 45 min. en een glas chia richting centrum vertrokken op een 150cc Yamaha Fazer. Op Chipledunga hebben we met z’n vieren in een Indiaas restaurantje een dosa gegeten, voor Anneke en Christa een nieuwe ervaring.

Aan het eind van de middag waren we uitgenodigd bij Prem en Prabha. Prabha had weer heerlijk gekookt (dal bhat, rijst met linzen, groente en vlees) en Nepalese pudding toe. We hebben heerlijk bij kunnen praten en nog zaken kunnen geven zoals oude foto’s van de kinderen, die ik in het verleden gemaakt had. We waren ook op tijd om een mooie zonsondergang op de bergen mee te maken.

Zaterdag 23 oktober

Het programma van donderdag liep niet helemaal zoals gepland. Tot elf uur ging alles volgens plan, tot ca. 10.30 hebben Anneke, Christa en ondergetekende een wandeling door de “ingewanden” van Kathmandu gemaakt. Ik vind het elke keer weer een belevenis om door die smalle straatjes te dwalen en te zien wat zich daar allemaal afspeelt.
Waar bijvoorbeeld bij ons het spel van koop en verkoop zich voornamelijk afspeelt tussen de muren van de winkels en een keer per week op de weekmarkt, is het in een Nepalese stad en Kathmandu in het bijzonder elke dag “weekmarkt”. ’s Ochtends in alle vroegte komen er mannen en vrouwen van buiten de stad om in Kathmandu groente en fruit te verkopen, op straat, gewoon langs de weg. Een kleurrijk en ook geurrijk festijn. We genoten er alle drie van. Hieronder een paar foto’s daarvan.







In Nepal wordt veel gewerkt met bamboe, hieronder een bijzonder staaltje van steigerbouw, wat zou “onze” arbeidsinspectie daar van vinden? 7 verdiepingen hoog met aan elkaar geknoopte (letterlijk!) bamboepalen.


Maar er zijn ook veel schrijnende bijzonderheden over Kathmandu te vertellen. Zo lijkt het probleem met rondzwervende straatkinderen alleen maar groter te worden. Deze 2 jongentjes trof ik in de stad aan, midden op de dag, terwijl ze kennelijk liggen “bij te komen” van hun nachtelijke escapades en/of het snuiven van lijm. Hun enige vrienden zijn waarschijnlijk de 3 honden die bij hen liggen te slapen. Gelukkig zijn er wel steeds meer mensen die zich om deze zwervertjes bekommeren, de overheid doet er voor zover ik weet niets aan.


Om 11 uur had ik een afspraak met een Nepalese christen die zich om deze zwervertjes bekommert. Helaas kwam hij niet opdagen. Later bleek het een misverstand te zijn. Jammer dat ik hem niet ontmoet heb en heb kunnen zien, wat zij allemaal doen voor deze zwervertjes.

De afspraak ’s middags ging gelukkig wel door. Om 15.00 kwam Rup Lal, een voorganger van een kleine kerk in Kathmandu en tevens de “baas” van een klein kinderhuis. Ik heb een heel goed gesprek met hem gehad en hoop hem voor vertrek nog een keer te spreken. Een man met passie, zelf een ex-leprapatient, die zijn eigen moeilijke tijd niet vergeten is en die vanuit zijn christelijk geloof mensen en kinderen probeert te helpen. Vaak met beperkte middelen, maar hij gaat er voor. Een broeder die liefdevol en integer overkwam. Ik was onder de indruk van de ontmoeting met hem.


Vrijdag was de dag van onze bustocht van Kathmandu naar Pokhara. Het was me weer gelukt om de beste plaatsen te reserveren, de 2 voorste banken en een stoel die helemaal voorin staat. Vroeg op en met de taxi naar de bus. Weer werden we met onze neus op de onsmakelijke en onwelriekende feiten gedrukt van niet opgehaald afval. Vanwege de hindoefeestdagen was er dagen lang geen afval opgehaald en op veel plaatsen lag het vuil opgehoopt langs de weg, zoals hier op de foto te zien is.


De bustocht verliep goed, het weer was goed, alleen de eerste anderhalf uur hadden we een heel slechte weg. Op de foto zitten de “ladies” op de eerste tussenstop wat te eten. Daaronder een prachtige bloem aan een struik en Aukje die zich wel schijnt te vermaken voorin de bus, alhoewel ze wel constant overhoop lag met de rugleuning, die weigerde rechtop te blijven staan…




Uiteindelijk kwamen we keurig op tijd om 14.00 in Pokhara aan, waar Prem en Prabha ons al stonden op te wachten. Ook voor Christa was het eind goed al goed, want ze had vooral het eerste gedeelte van de reis behoorlijk buikproblemen gehad. Zo stonden we om ca. 14.30 voor onze eindbestemming, Phill’s Inn aan Lakeside, Pokhara.

Woensdag 20 oktober

Voor vandaag stond er weer veel op het programma, 's ochtends een wandeling naar Swayabunath, een boeddhistische stupa, boven op een heuvel, vanwaar je een prachtig uitzicht over de stad hebt.

De weg er heen, lopend natuurlijk, is al een belevenis op zich, vooral als je nog nooit eerder in Nepal geweest bent. Eerst door een gedeelte van de stad, waar niet zoveel toeristen komen, daarna over een brug, met je neus dichtgeknepen, tot je uiteindelijk onderaan de trap staat, die je rechtstreeks naar boven brengt, als je de energie op kan brengen.

Onderweg nog even een colaatje gedronken in een Nepalees winkeltje en een praatje gemaakt met de eigenaar.


En dan via deze lange trap omhoog. Er is veel begroeing langs deze trap, dus kan je pas op het laatst het laatste stukje zien. Maar goed ook, want dan kan je niet zien hoe lang die is en ook niet dat het laatste stuk steeds steiler omhoog.
Langs de trap veel apen, tot grote vreugde van Anneke en Christa, ik heb er zelf ook nooit zoveel gezien. het is alleen niet ongevaarlijk, want als je een haal krijgt van zo'n beest, kan je daar aardig ziek van worden. Hier zie je een apenfamilie die elkaar zat te vlooien...


Boven heb je behalve alle boeddhistische afgodsbeelden en de vele gebedsmolens, een prachtig uitzicht. Na alles bekeken te hebben, zijn we via de achterzijde weer naar beneden gegaan. Leuk is, dat je ongeveer halverwege een klein kerkje tegenkomt. We hebben dit een paar jaar geleden ontdekt, doordat we bekende Nepalese gospelliederen hoorden zingen toen we er langs liepen.

Na een lange wandeling, weer over een van de rivieren die Kathmandu doorkruisen, kwamen we op tijd voor de lunch en onze afspraak met Tilak weer bij het hotel aan.

Deze rivieren vormen in zeker opzicht een groot probleem doordat er heel veel huisvuil in gestort wordt. Het is een grote bende, waar de varkens zich overigens prima thuis voelen.

Toen we terugkwamen stond Tilak (veel te vroeg dus) ons al op te wachten. We zijn terug naar het hotel gelopen en hebben daar samen gelunchd.
Hij vertelde ons tijdens het eten, dat het erg moeilijk wordt om de bruiloft nog voor ons vertrek te laten plaatsvinden en dat de hele organisatie in handen is van zijn broer Prem. In Pokhara zullen we dus wel meer horen, maar het ziet er niet naar uit dat we er bij kunnen zijn helaas.


Na de lunch ben ik eerst met Tilak meegegaan naar de Bijbelschool waar hij les geeft. Het kostte eerst wat moeite om een taxi te vinden die bereidt was om ons tegen een aanvaardbare prijs daar naartoe te brengen, de school ligt in een buitenwijk van Kathmandu. Uiteindelijk lukte dat toch en na een wilde rit kwamen we bij de school aan. Daar heeft hij alles laten zien, tot en met het gebouw waar ze als echtpaar straks een paar kamers krijgen. Het is een school die goed aangeschreven staat en goed opgeleide mensen afleverd (3-jarige opleiding, intern).


Na de schoolkwam het grote moment dat ik Tilak's aanstaande, Ganga, zou ontmoeten. Weer in de taxi, de hele stad door naar Jawalakhel, waar we met haar afgesproken hadden.



Na bijna een half uur werd Tilak op zijn rug getikt door een verlegen jonge vrouw, ik ben bang dat ze een beetje het gevoel had dat ze ge-examineerd zou worden door mij. We hebben in een restaurantje een goed gesprek met haar gehad en het was fijn om haar te ontmoeten. Ik denk dat ze is, zoals ze er op de foto's uitziet, een lieve vrouw, die weet wat ze wil. Bij deze ontmoeting waren de dames overigens niet aanwezig.




Na een wandeling van ruim een uur, dwars door de stad, was ik tegen zessen weer terug in het hotel. We hebben de dag daarna afgesloten met een lekkere Chicken Tika Massala met naan.