Zaterdag 19 november 2011

Zoals inmiddels wel bekend zal zijn, verliepen de laatste dagen toch een beetje anders dan gepland, maar laat ik eerst beginnen waar ik maandagochtend gebleven ben. Nee toch niet, eerst nog iets anders wat ik vergeten ben te melden.

In de nacht van zaterdag op zondag werd ik vroeg in de ochtend wakker omdat ik dacht dat Aukje naast me lag te woelen, het bed schudde heen en weer. Na een aantal seconden stopte dat en ben ik weer in slaap gevallen.
Later op de ochtend hoorde ik dat niet Aukje de veroorzaker hiervan was geweest, maar dat het ging om een lichte aardbeving, Ben was er ook wakker van geworden. De schok zou ca een minuut geduurd hebben en verder geen schade veroorzaakt hebben...

Aardbevingen zijn in Nepal geen ongewoon verschijnsel, maar gelukkig zijn ze meestal niet zwaar. Ze worden veroorzaakt doordat het Indiase subcontinent nog steeds in beweging is en tegen de massa van Azie "aanduwt", waardoor er af en toe bevingen voor komen en waardoor ook de Himalaya nog steeds groeit!

Nadat ik maandagmorgen eerst bij ACN langs geweest was, heb ik later op de dag nog een wandeling langs het meer gemaakt, waarvan hieronder 2 foto's.
Het was overdag droog, nadat het de avond en nacht ervoor wel wat geregend had.

Langs het meer

Waarover zitten zij na te denken?

's Avonds (het regende weer af en toe) hebben we de periode in Pokhara afgesloten met een etentje in "Sweet Memories", waarbij weer rijkelijk van de gebakken vis gesmuld werd!

Na het eten zijn we teruggelopen naar Phills Inn, een wandeling van niet meer dan 5 minuten. De straat is dan grotendeels donker en je loopt "gewoon" langs de kant van de weg. Als Europeaan heb je dan de neiging om bij elk motorgeluid dat je hoort aan de kant te springen. In Nepal is dat niet nodig. De auto's en motoren rijden in het donker bijna altijd met groot licht (en verblinden dus het tegemoetkomend verkeer!), daardoor zien ze je op tijd en rijden altijd keurig om je heen, of om de hond of de koe heen die op straat ligt. Voor ons best een beetje eng om gewoon door te lopen, maar voor de meeste Nepalezen heel gewoon.

Het laatste diner in Pokhara bij "Sweet Memories"

De volgende morgen om 10 voor 7 stonden er al 3 taxi's klaar om ons naar het busstation te brengen. Aukje en Anneke gingen met de 1e taxi en Trix en ik met de 2e en Jodi en Ben als laatste. Trix was al achterin de taxi gedoken en ik ging op de voorste stoel naast de bestuurder zitten. Het is een understatement als ik zeg dat de taxi in niet meer zo'n heel goede conditie verkeerde. Toen ik op mijn stoel ging zitten hoorde ik gelijk een benauwde kreet achter me. De stoel stond namelijk los (en daar reken je natuurlijk niet op toch?) en bijna zat ik met stoel en al bijna bij Trix op schoot, die recht achter me zat... De kleine Suzuki was echt aan een onderhoudsbeurt toe.

De chauffeur ging er met een woeste vaart vandoor, terwijl ik me aan het dashboard vastklampte om te voorkomen dat ik alsnog op de achterbank zou belanden. De chauffeur had haast, hij wilde ons zo snel mogelijk op het busstation afleveren, want dan kon hij misschien erna nog een vrachtje toeristen oppikken voor het busstation.

Afscheid nemen van Prem en Prabha

Prem en Prabha hebben ons bij dit alles geholpen en daarna hebben we afscheid van elkaar genomen. Met "Swiss Travel" zijn we daarna naar Kathmandu gereisd. Het was aanzienlijk drukker dan op de heenweg, desondanks hadden we een voorspoedige reis en voor 3 uur waren we weer terug in Tibet Guest House in Kathmandu. Daar kregen we kamers toegewezen in een van de bijgebouwen op de 3e en 4e etage, zonder lift... Wel moet vermeld worden dat Jodi en Ben een mooi balkon erbij hadden, waar ze heerlijk van genoten hebben.

Het verkeer is een grote chaos in Kathmandu die (zou je denken) zijn toppunt bereikt heeft. Toch lijkt het elk jaar nog erger te worden, vooral de vele motoren zijn verantwoordelijk voor een zeer wanordelijk verkeersbeeld.

Aan het eind van de middag werd ik door Tilak gebeld voor een afspraak en heb ik ook afspraken gemaakt met Sita Poudel en Ruplal.

Inmiddels was ik er achter gekomen, dat om de een of andere onduidelijke reden ik geen WiFi verbinding kon maken in Tibet Guest House, waardoor het updaten van de weblog uitgesteld moest worden.

De volgende dag was een heel drukke dag voor mij. Na het ontbijt moest ik om 10.30 in Jawalakhel zijn, vlakbij Patan, waar Anaguran (de zoon van Resham en Sita) me met de auto zou ophalen. De taxirit ging door allerlei achterafstraatjes, zodat ik zelf op een gegeven moment niet meer wist waar we ergens zaten, de chauffeur gelukkig wel. Hij deed dit, omdat de hoofdverkeersaders volkomen verstopt zaten.

De ontmoeting met Resham en Sita was erg hartelijk. Vanwege financiele redenen hebben ze de benedenverdieping van hun huis/kantoor verhuurd aan OM. Ze zaten nog midden in de verhuizing/verbouwing. Ik had een eerste gift bij me voor het kerkje in Kairha. Resham begint behoorlijk hinder te ondervinden van reumatische aandoeningen. Hij heeft altijd veel gelopen, maar dat gaat nog maar heel moeizaam. De gezondheid van Sita is gelukkig wel goed. Na de laatste nieuwtjes met elkaar uitgewisseld te hebben en voor elkaar gebeden te hebben, hebben we samen een lekkere dal bhat gegeten. Annaguran heeft me daarna weer naar Thamel teruggebracht, waar ik vanwege de verkeersdrukte het laatste stuk maar gelopen heb.

Sita en Resham

Ik dacht na terugkomst nog een half uur te hebben voor Tilak ons zou komen ophalen, maar helaas pindakaas, Tilak stond er al. Samen met Ben, Trix, Anneke en Tilak zijn we in een taxi gedoken om naar de Bijbelschool te gaan waar Tilak en Ganga werken en wonen. We werden hartelijk door ze ontvangen en hebben met ze een kopje thee gedronken. In het gebouw naast de Bijbelschool hebben ze 3 kamers ter beschikking, in een daarvan wonen en slapen ze, in een andere is deels de keuken en deels leeg en de laatste wordt helemaal niet gebruikt. Dat komt vooral ook omdat ze eenvoudig weg geen middelen hebben om daar meubilair in te zetten.

Tilak en Ganga

Ganga schenkt de thee in.

Om wat extra's te verdienen (vooral in verband met de komst van hun eerste kindje begin volgend jaar) geeft Tilak ook les op een andere Bijbelschool in Kathmandu. Daarnaast verzorgt hij lessen in hun eigen school, heeft hij samen met Ganga ook pastorale verantwoordlijkheid voor de leerlingen en Ganga doet ook de boekhouding op de school. Ganga is van huis uit boekhouder.

Vol trots lieten ze ons ook zien hoe de bibliotheek van de school het afgelopen jaar is uitgebreid, er stonden zeker 3x zoveel boeken als vorig jaar. Er wordt les gegeven in het Engels, wat voor sommige studenten de eerste periode behoorlijk zwaar is. Voordeel hiervan is, dat er heel veel studiematerieel beschikbaar is in het Engels, veel meer dan in het Nepalees.

Na terugkomst in TGH (Tibet Guest House) stond al de volgende afspraak te wachten. Inmiddels was ik ook druk bezig geweest om op de PC van TGH proberen on-line in te checken. Dat lukte wonderwel voor de vluchten van Delhi en Frankfurt, maar niet vanuit Kathmandu. Uitprinten kon niet, dus dat heb ik na veel vijven en zessen in een internetwinkeltje aan de overkant gedaan. Achteraf gezien was al deze moeite voor niets omdat we de aansluitende vlucht in Delhi zouden missen... (zie verderop).

Inmiddels had Ruplal zich ook al gemeld, vanwege tijdgebrek had ik hem uitgenodigd om naar TGH te komen en daar samen wat te drinken. We hebben hem daar ook de gift van de ouderenkring uit de Oase overhandigd. Hij was er erg blij mee.
Hij gaf ook aan erg blij te zijn met het feit dat mensen in Nederland voor hem bidden. Een paar maanden geleden had hij als gebedspunt opgegeven dat de samenkomstruimte veel te klein was geworden en dat ze op dat ogenblik geen mogelijkheid zagen om de ruimte te vergroten. Daags na de maandelijkse gebedsbijeenkomst voor Nepal kwam er een oplossing voor hun probleem en nu is de ruimte 2x zo groot als voorheen! PtL!

Ontmoeting met pastor Ruplal

De volgende ochtend waren we vroeg uit de veren, half zes! Met Jodi ging het gelukkig ook weer beter, ze had de dag ervoor rust genomen omdat het niet helemaal lekker ging.
Na het ontbijt vertrokken we om half zeven richting vliegveld. Alles verliep redelijk vlot en al snel stonden we in de rij voor de in-check balie die nog niet geopend was. Er stonden ca 15 mensen voor ons en vlak achter ons een grote groep Fransen die bij elkaar hoorden.

Toen de balies opengingen kwam een Nepalese man naar me toe en vroeg of we een groep waren. Ik bevestigde dat en hij haalde ons uit de rij naar voren naar de in-check balie ernaast! Ik vermoed dat hij op zoek was naar de grote groep Fransen achter ons, maar zodoende stonden we plotseling vooraan!
Het in-checken verliep 'redelijk' vlot en na een half uur waren we boven in de vertrekhal. We zochten een goed plekje uit om te zitten, niet wetend dat we hier vijf en een half uur zouden moeten wachten...

Tribhuvan International Airport Kathmandu.
Hier hebben we bijna 6 uur zitten wachten.

Het zag er buiten redelijk helder uit, maar al spoedig hoorden we dat er voorlopig geen vliegtuigen zouden binnenkomen omdat het zicht te slecht was. Inmiddels liepen alle vertrekruimtes vol, want ook van andere vluchten kon het toestel niet binnenkomen, er moesten er die ochtend ongeveer 10 vertrekken.

Om een lang verhaal kort te maken, we vertrokken uiteindelijk om ca 13.00 i.p.v. 10.00. Drie uur vertraging dus, terwijl we in Delhi maar 2 uur overstaptijd hadden. Maar je weet nooit...

Bij aankomst werden alle transitpassagiers opgevangen door personeel van Air India, ze wekten daarbij de indruk dat we toch nog door zouden kunnen vliegen want alles moest vlug. Helaas bleek al snel, dat dit wel gold voor de groep Fransen die vanaf Frankfurt zouden doorreizen naar Parijs, maar niet voor ons! Uiteindelijk belandden we in een hotel op het vliegveld. We hadden geen visum, dus konden we het vliegveld niet af. We konden wel naar het winkelgebied op het vliegveld, maar na alle vermoeienissen zover hadden de meesten van ons daar niet zoveel trek in.

In plaats daarvan hebben we genoten van het hotel, het was pas drie maanden open en na het vuil in Kathmandu en de ook niet altijd even schone hotelkamers met harde bedden, was deze schone ruimte met heerlijk zachte bedden een verademing. We hebben er van genoten.
Anneke en Trix hadden nog wel een probleempje op te lossen, ze hadden een kamer gekregen zonder raam en daar had Anneke (terecht m.i.) niet zoveel trek in. Het was van binnen net een luxueuze cel! Ik zie ze nog samen op de grond op de gang zitten, voor de hun toegewezen kamer. Anneke liet daarbij heel duidelijk blijken deze kamer niet te accepteren. Uiteindelijk kreeg ze haar zin en hoewel er beweerd was dat er geen andere kamer beschikbaar was, kreeg ze die na ca 5 minuten toch!

Drinken kregen we niet, er stonden thee en koffie op de kamers, jaja... En tandenborstels lagen er ook, jaja... En we zouden ook een telefoontje naar huis op hun kosten kunnen plegen, jaja...

Het lukte na een hoop gepraat om te bellen. Op de kamers lagen naast een waterkoker een paar theezakjes en 1 (een!) zakje poederkoffie, niet eens voldoende voor 1 fatsoenlijk kop koffie, na 2 telefoontjes kreeg ik er uiteindelijk 2 bij... en ook voor beiden een tandenborstel...

Uitzicht vanuit onze hotelkamer op de ingang van
Indira Gandhi International Airport Delhi.

We hebben ons die middag heerlijk kunnen douchen (er was helaas geen bad, maar je kan niet alles hebben), alleen schone kleren hadden we natuurlijk niet bij ons. Toch voelde dit al een stuk beter.
's Avonds hebben we in het restaurant lekker gegeten, tenminste de meesten van ons, met lekker ijs toe.

De volgende ochtend zaten we al weer om 08.00 aan het ontbijt buffet. We hebben heerlijk zitten eten en vooral veel koffie gedronken. Ik ben zelf stapel op het verse fruit dat vaak bij ontbijtbuffetten beschikbaar is, in dit geval watermeloen, gewone meloen, papaya en ananas (alles vers natuurlijk!) Daarna hadden we nog ruim 4 uur voor we moesten boarden, de instapkaarten hadden we al de dag ervoor gekregen.

Na de gebruikelijke formaliteiten (uitgebreide security checks) gingen we aan boord van een Boeing 777. Het vertrek werd ongeveer een 40 minuten uitgesteld, omdat het vliegtuig uit Kathmandu vertraagd was... Deze mensen hadden meer geluk dan wij een dag eerder.

De vlucht verliep verder voorspoedig en onderweg hadden we nog een prachtig uitzicht op de bergen en de sneeuw van de Kaukasus!

"Onze" Boeing 777 200LR die
ons naar Frankfurt zou brengen.

De verzorging aan boord was prima met goed eten. Ik had alleen een probleem met mijn stoel, een van de veren in de rugleuning stak een beetje uit, dat zit echt niet lekker. Ik heb dat na afloop gemeld. Trix en Anneke hadden een ander probleem, hun buurvrouw, die bij het gangpad zat, wilde om de een of andere reden niet op staan als Trix of Anneke er uit moesten. Dat werden hele klauterpartijen voor ze!

Ondanks het late vertrek waren we maar een kwartier te laat in Frankfurt. Daar wachtte ons de volgende verrassing. Bij de balie van Lufthansa kregen we te horen dat Air India onze vlucht naar Amsterdam niet overgeboekt zou hebben. In arremoede zijn we daarna met de hele groep op zoek gegaan naar de balie van Air India, daar werden we gelukkig met voorrang behandeld. Na veel vijven en zessen werd de fout gerepareerd (waar de fout lag was me niet duidelijk). In ieder geval konden we daarna onze instapkaarten ophalen.

Anneke doodt de tijd in Frankfurt
met het lezen van de weblog.

Bij de gate van onze vlucht vonden we een prettige verrassing: Lufthansa heeft bij al zijn gates koffieautomaten staan, waar je gratis onbeperkt koffie en thee kan drinken. Mijn verjaardag moest ook nog even gevierd worden, dus heb ik voor ze een broodje worst gehaald, wat na 3 weken Nepal best lekker smaakt!

In verband met mijn verjaardag in plaats van
slagroomgebak een broodje worst
op Frankfurt International Airport

De securitycheck op Frankfurt is ook een verhaal apart. Anneke raakte haar dure cremes kwijt, Jodi 4 of 5 kleine flesjes water en mijn laptoptas is helemaal een verhaal apart. Ik had de meeste spullen bij de check terug en mijn riem weer om mijn broek gedaan, alleen mijn laptoptas kwam maar niet.

Ik zag dat de beambte uitvoerig naar een x-ray plaatje van mijn tas zat te kijken, er werd iemand bij gehaald en nog iemand, het zag er allemaal heel spannend uit. Na 10 minuten heb ik gevraagd of ze niet gewoon in de tas wilden kijken, dat werkt wat vlotter. Daar stemden ze uiteindelijk in toe, heel voorzichtig werd daar mijn trackball (een groot soort stationaire muis) uit mijn tas gehaald en daarna apart door de x-ray gehaald. Er zat toch geen bom in... In de tussentijd stonden er lange rijen mensen te wachten.

De vlucht was (ook weer) vertraagd, maar na een voorspoedige vlucht (er was bij de landing gelukkig praktisch nog geen mist) stapten we om even na 23.00 uur uit op Schiphol. Onze enige zorg was nu nog de koffers, maar die waren er ook allemaal, ongeschonden. Drie weken Nepal zaten er nu echt op. Na afscheid van elkaar genomen te hebben, zijn we naar huis gegaan. Onze vriendin Marja was zo lief om ons op dit late uur helemaal op te komen halen. Bedankt Marja!

Om 00.45 stapten we ons huis binnen. Moe maar voldaan. Mission accomplished!
Dank ook aan al degenen die voor ons gebeden hebben tijdens de reis! God heeft ons rijk gezegend, ondanks de probleempjes die er af en toe waren, maar ons vooral ook beschermd!

Laura en Arnoud, bedankt voor het opvangen van Bart.
Marja Z. en Hans C. bedankt voor het oppassen op ons huis!

EINDE REIS

Donderdag 17 november 2011

Een kort bericht: We zijn gestrand in Delhi en zitten in een hotel op het vliegveld. Een soort luxe gevangenis, want je kan verder nergens heen. Morgenavond laat verwachten we thuis te komen, dan een verslag van de laatste dagen. Alles is 24 uur uitgesteld!

Maandag 14 november 2011

Laatste bericht uit Pokhara!

Het zat helemaal dicht op zaterdagmorgen, maar het regende op dat moment gelukkig (nog) niet. Trix en Ben gingen mee naar het kerkje in Patichaur, dus besloot ik ook maar met hen mee te rijden in de auto in plaats van op de motor te gaan. Dat bleek een goede beslissing, want onderweg kregen we regen, vooral op de terugweg was het af en toe aardig nat. Prem reed ons weer.
Vlak voor Patichaur zagen we nog deze verongelukte tractor met aanhanger. Ben en ik vroegen ons af hoe zo'n tractor in vredesnaam op zijn kop terecht kan komen. We hoopten wel dat de berijder het er levend van af heeft gebracht.

Ongeveer 45 minuten lang hadden we een redelijke weg, daarna werd het slecht tot zeer slecht. Op veel plaatsen was alleen nog in het midden van de weg een reep asfalt over, waar de auto soms wel en soms net niet op paste.

In Patichaur zelf hadden we nog een merkwaardig voorval: We werden tegengehouden door een jonge vrouw, waarom was niet duidelijk. Eerst dachten we met een geestelijk gehandicapte te maken te hebben, maar deze vrouw was 'slechts' dronken. Triest om dat te zien en dat ook nog eens om 10 uur in de morgen. Alcohol vormt op veel plaatsen in Nepal nog steeds een groot probleem. De dorpelingen die bij haar in de buurt stonden staken verontschuldigend hun hand op.

Er is nog steeds geen goed pad naar het kerkje, dus klauterden we voorzichtig naar boven waar al een welkomstcommittee met bloemenkransen klaar stond. Een heel hartelijk welkom en weerzien met veel oude bekenden. Op de foto hieronder is de voorganger de man met het zwart-wit geblokte shirt.

Het kerkgebouwtje, dat ruim
3 jaar geleden in gebruik is genomen.

Links Saroj, hij vertaalde mij
vanochtend en rechts de voorganger.

De ingang van het kerkje, verzamelplaats
van allerlei schoeisel, want geen schoenen binnen!

Het gaat goed met het kerkje en we hadden een fijne dienst samen. Ik miste wel iemand. Er was al jaren een oude broeder, die altijd een aanstekelijke blijde en tevreden blik had. De oude baas is 3 weken geleden overleden en heeft dus zijn bestemming bereikt! De oude baas bleek overigens pas midden 50 geweest te zijn! Aan het begin van de dienst werden we ook nog opgeschrikt door een harde klap, een van de ramen die openstond sloeg met een knal dicht, er was een koe tegen aangelopen buiten...

Op de terugweg hebben we nog een hapje gegeten,
hier zitten we op ons eten te wachten.

Na terugkomst had ik nog een uur om op adem te komen voordat Prem ons kwam ophalen om bij hen te eten. We hadden een gezellige tijd met elkaar. Prem en Prabha doen het erg goed en samen hebben we ook een aantal zaken mogen delen die belangrijk voor hen en voor ons zijn. Ook Pawan was er bij aanwezig (hun zoon), die er naar uitziet om tzt onze kleinzoon Michael te ontmoeten. Je moet de groeten hebben Mike!

Zondagmiddag zijn Anneke, Trix, Ben en ik op bezoek geweest bij het Children Development Project (een paar uur daarvoor zijn de dames nog even in de stad wezen struinen).
We werden bij de ingang van het lepraziekenhuis opgewacht door Shankar, de leider van dit project. Hij is ook lid van Naya Gaun Church en werkt zelf op het Green Pastures Hospital.

Hij vertelde ons dat God hem een visie gegeven had om kinderen in probleemsituaties op te vangen. Het gaat daarbij vooral om kinderen zonder ouders, of kinderen die in een onhoudbare thuissituatie zitten. De kinderen worden vanaf 4 jaar opgevangen en kunnen er tot hun 16e jaar blijven wonen. Daarna worden ze geholpen om weer naar hun familie terug te gaan en ook om in hun eigen levensonderhoud te voorzien. Momenteel hebben ze 3 jongens en 9 meisjes opgenomen met erbij een interne staf van 3 vrouwen, die voor de kinderen zorgen.

Het project is in 1999 opgestart en voor de kinderen maken ze gebruik van een gehuurd pand. Ze hebben plannen om een eigen gebouw voor de kinderen te bouwen. Er is al een stuk grond gekocht (naast het huis van Shankar en zijn familie) en inmiddels is er al 13.000 Euro binnen van de totale begroting van 24.000 Euro.

Daarnaast worden er ook nog een aantal kinderen in hun thuissituatie ondersteund met bijvoorbeeld het verstrekken van schooluniformen en andere benodigdheden voor school.

Drie van de kinderen stonden ons
op te wachten met bloemen.

Shankar.

Voor het eten konden we onze handen wassen.

Bij vertrek moesten de schoenen weer aan.

Het huis van Sankhar met er naast
het aangekochte stuk grond.

Op de terugweg naar Lakeside brak mijn rechtervoetsteun van de motor af, maar los van een blauwe plek liep dat gelukkig goed af. Tot overmaat van ramp begon het ook nog te plenzen. Drijfnat was ik om half vijf weer terug in het Guest House.

's Avonds hadden we nog een gezellig etentje met Prem en Prabha en de kinderen. Hieronder een foto daarvan. De chicken tikka massala was weer heerlijk!

Inmiddels is het maandagochtend 8 uur, Aukje zit al op dak te genieten van het uitzicht en beneden staat de waterpomp al een uur aan. Deze moet zorgen dat de dagvoorraad water op dak op pijl blijft, zodat er water uit de kraan blijft stromen.

Er is (nog) geen zon en ik stap zo op de motor naar ACN om onze afspraak (helaas) te cancellen. De leden van de groep zijn te moe en willen de laatste dag in Pokhara in rust doorbrengen. Morgenochtend vroeg vertrekken we met de bus naar Kathmandu en ons volgende bericht zal dan ook daar vandaan komen.

Vrijdag 11 november 2011

DONDERDAG
Vandaag werd een van onze kleinzoons 16! Marc viert feest, gefeliciteerd Marc en tot over ruim een week.

Wie dacht dat Ben en ik uitgelopen waren heeft het niet goed begrepen. Om 11 uur vanmorgen zijn de dames in een taxi en Ben en ik op de motor gestapt om Sarangkhot op te rijden (tot ongeveer een kwart van de afstand onder de top). Ik vind het elke keer weer een leuke rit langs de bochtige, steile en over het algemeen smalle weg. Vandaar zouden we gezamenlijk naar boven lopen, zeker nog een 150 mtr hoger. Dat lijkt weinig maar het laatste deel van het pad is behoorlijk slecht en vergt best wel iets van de conditie.

Mijn rugpijn was weer weg (het komt pas na ruim 2 uur lopen op) en met z'n vieren zijn we naar boven gegaan, Jodi en Aukje zijn alleen het eerste gedeelte meegegaan.

Het was weer een prachtige dag met helder weer en al snel hadden we een heel mooi uitzicht op de Annapurna, zoals jullie hier zien. Dit is niet van een opgedirkte ansichtkaart, maar helemaal echt, mooi he!?

Boven op de top moesten de overwinnaars van Sarangkhot natuurlijk even op de foto als bewijs dat ze echt boven geweest zijn (nou ja, 3/4 met mechanische hulpmiddelen, dat wel)! Naar beneden lopend kwamen we weer allemaal stalletjes met doeken, mutsen, kleedjes etc tegen. Je raad het al, ik ben maar alleen verder gegaan naar beneden, tot waar de motor geparkeerd stond. Nadat Ben een 20 min later ook verscheen, zijn we voorzichtig samen naar beneden gereden.

Later op de dag ben ik naar de motorzaak van Prem gereden, want mijn voorrem weigerde af en toe dienst en er ging af en toe een rood lampje branden. nadat dit nagekeken was, ben ik naar het guest house teruggegaan en heb de rest van de dag in gepaste rust doorgebracht ('s avonds nog wel een heerlijke chicken tikka butter massala met naan gegeten)! Hieronder wordt mijn motor nagekeken door de mechanicien.

Vrijdag hebben we een vrije dag gehouden, lekker even een dagje doen waar jezelf zin in hebt! Het weer is helaas weer omgeslagen, maar het is droog en de temperatuur is overdag nog steeds rond de 24 graden!
Morgen (zaterdag) gaan we naar het kerkje in Patichaur!

Donderdag 10 november 2011

Dinsdagochtend was het dan zover, het weer was eindelijk zoals het om deze tijd van het jaar hoort te zijn, de bergen waren crisp en clear te zien!
Om 9 uur stonden de drager (Bikash, een jonge kerel uit de kerk van Pradip) en de taxi klaar. Het was een half uur rijden naar Begnas Tal Bazaar, vanwaar we de (korte) trekking begonnen.

Het eerste deel hadden we simpel de weg te volgen, maar wel gelijk hard omhoog. Regelmatig hadden we prachtige doorzichten naar het meer en naar de Annapurna range van de Himalaya. Alles ging probleemloos zover en we genoten voor 100%!

Na de eerste beklimming gingen we een stuk omlaag en zagen we ook het andere meer liggen, Rupa Tal. We daalden af naar de rivier die in Rupa Tal uitmond. We zagen onder en voor ons een prachtige delta met heel veel rijstvelden. De oogst is erg laat dit jaar en overal werd er druk gewerkt onderweg. Dit veld was inmiddels binnengehaald, alleen de stoppels restten nog.

We volgden een pad aan de rand van de delta. Alle randen waren volgelegd met geoogste rijsthalmen om ze te drogen. Af en toe lagen er zoveel dat we het pad niet meer konden zien. Een stukje verderop liep het pad tussen de rijstvelden door, het was er heel stil en vredig. Zo moet het honderden jaren geleden bij ons ook geweest zijn... De velden, de rust, het was alles genieten met volle teugen. Ik heb het al eerder gezegd, maar Gods schepping blijft een fantastisch iets!

Midden tussen de rijstvelden door slingerde een riviertje, dat we via stapstenen moesten oversteken. Dat ging goed en vrij snel daarna konden we aan de weg omhoog beginnen. Het was de bedoeling om richting Rupakot te lopen, wat betekende dat we een kleine 500 mtr zouden stijgen. Het was een erg ruw pad, dat lastig te belopen was. Gaandeweg begon ik echter last van mijn rug te krijgen, bovendien waren we al een tijd geen teashop tegengekomen. We hadden wel water genoeg, maar door het vele zweten waren we hard aan iets hartigs toe.

Overigens was het prachtig weer, geen wolkje aan de lucht en een temperatuur van ca 28 graden, heerlijk.

Na ongeveer 150 mtr gestegen te zijn werd mijn rugpijn zo erg dat we besloten terug te gaan naar de delta en aan de andere kant een makkelijker route te volgen. Na het riviertje weer overgestoken te zijn en een rust van ca 15 min ging het weer wat beter en vervolgden we onze weg omhoog aan de andere kant van de delta.

Na ongeveer 100 mtr klimmen kwamen we bij een teashop uit! Eindelijk wat eten, ook al was het in dit geval maar een zakje chips! De eigenaar van de tea shop raadde ons aan om ons plan opnieuw te wijzigen, omdat in het beoogde dorpje geen guest house was. Ten slotte kwamen we zodoende aan in een guest house aan de andere kant van Begnas Tal, op een landtong vooruitgestoken in het meer, met een prachtig uitzicht en een zacht bed! Zowel naar het meer toe als naar de Annapurna was het uitzicht fantastisch!

We hebben genoten van de zonsondergang en na een hap (eenvoudig) eten zijn we naar bed gegaan. Om ongeveer 20.00 sliepen we al...

WOENSDAG
Het plan was om de zonsopkomst te zien, maar helaas zat het om die tijd dicht van de mist. Zodoende was het pas 07.30 voor we uit bed kwamen.
Daarvoor had ik nog iets merkwaardigs meegemaakt. Ik wist dat onze drager buiten op de veranda sliep. Op een zeker moment hoord ik een geluid, dat leek op het geluid van een grote blazende kater. Ik werd er wakker van en probeerde het geluid te lokaliseren. Uiteindelijk bleek het Ben te zijn (hij snurkt niet, ik wel ben ik bang) die dit geluid produceerde bij het uitademen. Probleem opgelost, geen gevaar voor de drager buiten, ik kon weer gaan slapen! Ben sliep de slaap der onschuldigen!

Om 08.00 zaten we aan het ontbijt (we hadden van te voren op moeten geven wat we wilden eten). Ik vroeg er zwarte koffie bij, waarop de baas zei, dat ik beter heet water kon nemen als we zelf oploskoffie bij ons hadden... Dat hadden we. Ben een grote kom cruesli en yoghurt en ik 2 kleffe stukjes brood met een omelet. De bedden en het uitzicht waren beter dan het eten, maar je kan tenslotte niet alles hebben toch?

Mijn rugpijn was helemaal weg gelukkig en vol goede moed gingen we weer op pad, richting Kotbari en Tiwaridanda. Nadat we ca 400 mtr gestegen waren bereikten we Kotbari, al hadden we dat zelf toen nog niet in de gaten. Richtingaanwijzers en ANWB plaatsnaamborden kennen ze hier niet. Na Kotbari zijn we (naar later bleek) een verkeerde weg ingeslagen.

Na ongeveer 5 min bereikten we punt waar we een heel mooi uitzicht hadden. Daar ontmoetten we een oma met haar kleinkind die de drager vertelde, dat we op de verkeerde weg waren, we moesten weer een stukje terug. Wat de drager niet vertelde was dat er dichtbij een heel mooi uitzichtspunt was. We liepen terug en toen een ander pad op, dat steeds steiler omhoog liep. Uiteindelijk stonden we plotseling op een plateau met rondom, 360 graden, een fantastisch uitzicht. V.l.n.r. Begnas Tal, de Annapurna range, Manaslu en verder rond Rupa Tal. Het was om stil van te worden. We hebben op de rand van het plateau een kwartiertje stil zitten genieten van al dit moois. Dit is absoluut niet in een foto vast te leggen. Op de foto het gedeelte met de Annapurna.

Onderweg kom je van alles tegen, behalve toeristen. Zo liep ons een vrouw voorbij met een baal rijst van ca 30 kg op haar rug. Ze liep sneller dan wij op haar teenslippers!

Een ander merkwaardig voorval deed zich voor toen toen door een kleine jongen 2 koeien de weg omhoog opgejaagd werden. Even later kwamen de koeien weer voorbij, omlaag, met een andere kleine jongen er achter aan. Dat was niet het laatste wat we er van gezien hebben, want binnen 5 minuten kwamen ze ons weer voorbij, weer omhoog, opgejaagd door een man...

De weg voerde ons langs vele mooie plekjes en uitzichten, maar helaas begon mijn rugpijn zich ook weer te manifesteren. Om ca 13.00 bereikten we Tiwaridanda en in het plaatsje Sagre hebben we kunnen lunchen in een eenvoudig 'wegrestaurantje'. De kleine jongen zat met zijn oma voor de deur.

Na het eten zijn we weer op pad gegaan, de weg voerde weer steeds verder omhoog. Onderweg kwamen we ook nog een lokale bus tegen op deze onverharde weg met vele gaten en kuilen.

Om 15.00 bereikten we Majthana, de rugpijn was inmiddels erger geworden, ondanks de paracetamol. We besloten daarom niet verder te gaan en op de bus te wachten, die maar een paar keer per dag reed. Na ongeveer 15 min kwam die inderdaad en zijn we verder met de bus naar Pokhara gegaan. Ben vond al snel een (zit)plaatsje. Ik ook, achterin waren 4 stoelen, allemaal bezet. Geen nood, twee naar links en twee naar rechts en ik pastte er tussen! Een bil op de ene en de andere op de andere stoel!

De bijrijder kwam met zijn kaartjes en ik duidde hem, dat ik voor alle drie zou betalen. Dus vroeg ik hem in het Nepalees wat het kostte. Dat was zo bijzonder kennelijk dat ik dit in het Nepalees deed, dat hij hardop in de lach schoot en een deel van de buspassagiers met hem. Let wel, dit had niets met uitlachen te maken, ze vonden het gewoon leuk. Toen ik het bedrag dat hij noemde herhaalde, schoot hij weer in de lach!

Deze foto in de bus suggereert dat de bus vrij ruim was van binnen, dat is maar schijn. De stoelen waren meer een soort kinderstoelen, voor volwassenen veel te krap. En met mijn beenlengte paste ik er ook niet tussen. Ik heb wel grote bewondering voor de chauffeur van zo'n gevaarte, die op deze smalle en bergachtige weg, met veel bochten en steile wegen, de bus op de weg houd. Zonder stuurbekrachtiging of andere moderne hulpmiddelen, op een weg die in Nederland nooit voor verkeer opgesteld zou worden, langs steile afgronden..

Zo kwamen we na 45 min rijden in Pokhara aan en waren we om 16.30 weer verenigd met de respectievelijke echtgenotes.

De dames hadden deze dagen ook niet stilgezeten. Ze hadden eerst een flink stuk langs het meer gelopen en genoten en ze waren met de taxi naar de stupa geweest, vanwaar je met helder weer een prachtig uitzicht hebt over het meer en over de Annapurna.