Door allerlei onvoorziene omstandigheden heb ik helaas niet eerder mijn weblog kunnen updaten, mijn excuses daarvoor.
In de allereerste plaats gaat het met iedereen goed. Er zijn wel wat buikklachten geweest, maar alles is weer onder controle... De groep is op weg naar Chitwan (- Marja, die was er al een paar keer geweest). De omstandigheden hadden te maken met weinig elektriciteit (max. 8 uur per dag), een druk programma en een computervirus dat moeilijk van mijn laptop te verwijderen was. Maar ook dat is inmiddels weer onder controle.
De groep heeft een geweldige tijd in de bergen gehad en ze hebben het op een geweldige manier gedaan en genoten. Hieronder een foto gemaakt tijdens de eerst klim van 600 meter.
Vrijdagmiddag waren ze keurig op tijd terug in Pokhara.
Afgelopen zaterdag hebben we het rustig aan gedaan en op zondag was de feestelijke ingebruikneming van het kerkje in Patichoor.
We hadden een busje gehuurd om er heen te gaan, wat het reizen op slechte wegen een stuk minder onaangenaam maakt. Keurig op tijd, een half uur voor het begin van de dienst kwamen we aan. Het kerkje bestaat een gebouwtje met een dak van golfplaten en is voor Nepalese begrippen keurig afgewerkt.
We werden warm ontvangen, de blijdschap straalde van hun gezichten af. Gelijk na aankomst konden we aan het "ontbijt"... We ontkwamen er niet aan, want iedereen zat te wachten tot wij zouden beginnen. Vervolgens kregen we een fraai rozet opgespeld en wat bloemen voor in een knoopsgat.
Om ongeveer 11.15 begonnen de plechtigheden met de officiele ingebruikneming van het gebouw. Na een kort woord van de voorganger en idem van mij en een gebed, was aan mij de eer om eerst het naambord te onthullen (extra groot gemaakt zodat het voor anderen op grote afstand te lezen is). Vervolgens mocht ik een lint doorknippen en als eerste officieel het kerkje binnengaan.
Voor deze eerste dienst was het kerkje, mede door de vele gasten, veel te klein en een aantal heeft de dienst dan ook van buiten af moeten meemaken. Leuk detail is nog, dat Sigrid en Veerle door de drukte op de "mannenafdeling" belandden... Ik dacht dat het Trix was die ook een vreemde ervaring had. Ze merkte dat iets plotseling een van haar tenen omknelde... Aan haar voeten zat een Nepalese vrouw haar baby te voeden, en die had tijdens het drinken met een handje een van haar tenen gevonden!
Het was een fijne dienst en na afloop was er nog een verrassing: een doopdienst in de nabijgelegen rivier. Acht vrouwen, waarvan sommigen al behoorlijk op leeftijd waren en twee jonge mannen. Maar toen was de koek nog niet op, want een bij een feest in Nepal hoort bijna altijd ook eten!
Om ongeveer 16.30 waren we weer terug in Pokhara (anderhalf uur rijden). Het was een heel bijzondere dag geweest.
Maandag zijn we voor het eerst met z'n allen de stad ingegaan. Tussen de middag hebben we geluncht bij een Indiaas restaurant, maar dat was niet voor iedereen een succes. Dinsdag hebben we een bezoek gebracht aan Indreni ministries en aan het lepraziekenhuis (Green Pastures n.a.v. Ps.23).
Indreni ministries houdt zich bezig met kinderwerk en we hebben naar het boeiende verhaal van Chanman en Daniel (een Zwitser) geluisterd. Gods werk gaat door vooral ook door kinderen heen! Zoals zoveel zaken hier, was ook dit heel indringend. Datzelfde geldt voor het lepraziekenhuis.
's Avonds ben ik met Veerle, Jantina en Sigrid naar een huiskring van Naya Gaun church geweest. Het was ten huize van Ram Prasad, die samen met zijn vrouw ook nog eens 6 kleine kinderen opvangt en opvoed. Kinderen die of wees zijn, of ouder(s) hebben die niet voor ze kunnen zorgen. Dit werkt wordt ook voor een deel vanuit Hope for Nepal ondersteunt.
Het is stralend weer, wel af en toe erg stoffig, maar een temperatuur van boven de 30 graden in geen uitzondering en we genieten van alles.
Wat ik nog vergeet te melden is dat we zondag, tussen de bedrijven door, ook nog Aukje's 65e verjaardag gevierd hebben! Met taart!
