Ten slotte nog een paar foto's:
Het stukje grond dat Prem en Prabha gekocht hebben.
Het stukje grond dat Prem en Prabha gekocht hebben.
Samen eten aan Lakeside
Tilak en Prem
Prapti en Prabha
Zondag 25 november 2007
Een terugblik.
In grote lijnen heeft de reis aan de verwachtingen voldaan. Om te beginnen hadden we voor Qatar Airlines gekozen, vanwege de duur van de reis, de prijs en natuurlijk ook de beschikbaarheid. In het algemeen was het reizen met Qatar probleemloos en verliepen de overstappen ook goed. Toch is er reden om voor de volgende keer nog eens te kijken naar een ander alternatief, bijvoorbeeld via New Delhi.
Doel van de reis was ook om i.v.m. de activiteiten van de stichting Hope for Nepal een aantal contacten te leggen met Christelijke organisaties in Nepal, op één na is dat ook inderdaad gelukt.
Daarnaast heb ik ook deze keer een aantal spreekbeurten en bijbelstudies mogen verzorgen, die gezien de reacties aan hun doel beantwoord hebben.
Dwars door de hele reis heen hebben we ook heel nadrukkelijk Gods bescherming en leiding mogen ervaren. Ondanks de probleempjes die er geweest zijn, waren er ook steeds weer oplossingen. We voelen ons rijk gezegend dat we dit mogen doen!
We hebben wel een beetje getobd met vermoeidheid en onze gezondheid, vooral de eerste week heeft dat toch wel een zware wissel getrokken op onze aanwezigheid in Nepal. Maar een aantal lange nachten en ook veel rust overdag hebben gezorgd dat het daarna veel beter ging.
De kerk groeit nog steeds hard in Nepal. Laten we blijven bidden, dat al deze christenen ook een goed getuigenis zullen blijven uitdragen naar de mensen om hen heen en dat er daardoor ook in toenemende mate een heilzame werking mag blijven uitgaan van de christenen en van het evangelie in dit land.
De situatie in Nepal (politiek) is nog steeds zeer fragiel. De maoïsten, die bij de komende verkiezingen wel eens veel minder stemmen zouden kunnen krijgen dan ze hopen, roeren zich nog op allerlei manieren. Vaak is dat optreden ook erg intimiderend, zo werden er tijdens de hindoe festivals op diverse plaatsen in de steden bijeenkomsten gehouden om hun eigen ideeën te promoten. Belangrijke kruispunten werden een paar uur door hen afgezet en grote geluidsinstallaties moesten hun ideeën kracht bijzetten, zonder dat de politie ingreep. Bij soortgelijke acties van andere politieke partijen werden ze vaak verstoord door jongeren van de maoïsten (Young Communist Leaque). Een nieuwe datum voor de verkiezingen is nog steeds niet vastgesteld.
Alles bij elkaar kunnen we terugzien op een geslaagde reis. Voor meer info zie ook www.h4n.nl.
Donderdag 22 november
Het einde van de reis nadert terwijl we overnachten in de Perzische Golf in het oliestaatje Qatar.Gisteravond zijn we om ongeveer 19.00 in het hotel aangekomen, het vervoer vanaf het vliegveld was keurig geregeld. We zijn ook aangekomen in een totaal andere wereld dan waar we drie weken verbleven hebben. De gematigde temperaturen in Kathmandu, het vuil en de armoede, daar alles is hier niets van te merken. Het is 's avonds nog 29 graden, alles ziet er schoon en opgeruimd uit en het hotel is van een totaal andere categorie als we in Kathmandu gehad hebben (het prijskaartje ook overigens...) Had onze kamer in Kathmandu niet eens een plafondfan (heb je daar toch een groot deel van het jaar wel nodig), in Doha is alles voorzien van airconditioning. En... een heerlijk zacht bed, als je in Nepal net zo zacht wil liggen, moet je minstens vier matrassen op elkaar leggen.
De terugreis, via Frankfurt, is verder voorspoedig verlopen. Uit Frankfurt vertrokken we weliswaar iets te laat omdat een passagier niet was op komen dagen en dus zijn bagage uit veiligheidsoverwegingen van boord moest. We hadden daar wel een heerlijk plaatsje, bij de nooduitgang met heel veel beenruimte. Al met al kwamen we met maar een 15 min. vertraging op Schiphol aan, waar Hans en Nanko ons stonden op te wachten, alhoewel...
Toen we door de bekende schuifdeuren naar buiten kwamen, was er niemand te bekennen. Beide heren zaten gezellig op een bankje met elkaar te keuvelen. Uiteindelijk hebben we ze toch gevonden en konden we na de begroeting op huis aan, via de files. Bedankt Hans voor het brengen en halen!
Het is heerlijk om weer in je eigen huis te komen, lekker warm (wat is het koud buiten!) en opgeruimd. Een vruchtbare tijd in Nepal zit er op!
Woensdag 21 november
Ik heb nog even een kuiertje door het oude centrum gemaakt, zo vroeg in de ochtend is alles nog helemaal Nepalees, zonder hordes rondlopende en fotograferende toeristen. Het waren de gebruikelijke taferelen, mannen en vrouwen, die een goed plekje probeerden te bemachtigen om hun koopwaar uit te stallen op een vies oud stuk plastic. Handel die varieert van kleding tot worteltjes, yoghurt en allerlei kleine huishoudelijke zaken.
Drukte in het oude centrum van Kathmandu, waar van alles te koop is.
Om die tijd zijn er nog niet veel bedelaars, dat is logisch, want voor hun broodwinning moeten ze het voornamelijk van de toeristen hebben.
Om 12 uur gingen we met de taxi naar het vliegveld, een weliswaar bijna nieuwe, maar ook kleine taxi. Alle 3 de grote koffers moesten dus op het dak, bijeengehouden en gebonden met een sjaaltje. Door de ingewanden en kuilen van Thamel naar het vliegveld. Het is me een raadsel dat ze zijn blijven staan!
Op het vliegveld was het de gebruikelijke chaos, met een verschil, Aukje had haar handbagage in het hotel laten staan. Gelukkig waren een paar telefoontjes en een handvol roepies genoeg om die ruim op tijd op het vliegveld te krijgen. Verder verliep de reis naar Doha vlot.Dinsdag 20 november.
Gedroogde visjes op de markt van MalekuDe dag was voorspoedig begonnen, ook al liep de wekker niet op tijd af. We hadden onze bagage de avond er voor al ingepakt. Aukje ging met een taxi vooruit om de besproken plaatsen veilig te stellen. De besproken plaatsen zijn ook bij veel Nepalezen favoriet.
Rene en Martha en Prem en Prabha waren er ook om ons uit te zwaaien. We vertrokken redelijk op tijd. Maar na onze eerste stop, stopte de chauffeur zoals wel vaker even bij de groentemarkt in Malekhu, een voor mij bekende plaats, omdat ik daar op de motor ook altijd even stopte voor een glas thee, een hard gekookt ei en een praatje. Dat doet de chauffeur om een paar kilo golberra (tomaten) voor zijn vrouw te kopen.
Een paar passagiers dachten dat het de volgende stop was en vlogen naar buiten, gevolgd door het grootste deel van de passagiers. Na een paar minuten waren de chauffeur en zijn bijrijder terug om door te rijden, alleen was de bus bijna leeg...
Na enig getoeter en geroep was het grootste deel redelijk snel terug, op 4 vrouwen na, drie Koreaanse en een westerse. De verbaasde en niet begrijpende Koreaanse vrouwen waren na een kwartier boven water. Maar hoe de chauffeur ook toeterde en hoe de bijrijder ook zocht, de ander was niet te vinden. Uiteindelijk besloot de chauffeur (na een half uur) maar door te rijden. De volgende (officiele) stop was tien minuten verder. Tien minuten nadat we daar aangekomen waren, verscheen de vermiste, met de locale bus had ze ons weer ingehaald.
Maandag 19 november
De laatste dag in Pokhara, morgenochtend vertrekken we met de bus (Swiss Travel) om 07.30 naar Kathmandu, het zit er al weer op...
Gisteren hebben we op gepaste wijze mijn verjaardag gevierd: Een stukje varen op het meer, en gezellig samen met Trix, Rene en Martha (en natuurlijk ook Aukje) gegeten.
's Ochtends waren we bij Pradip en Manju uitgenodigd voor het ontbijt, inclusief een prachtige verjaardagstaart die ze hadden laten maken. En 's avonds hebben we traditiegetrouw de z.g. verjaardagspsalm gelezen (Ps. 64 dus). Volgende week doen we alles nog eens dunnetjes over in Nederland. Ik kreeg 1 felicitatietelefoontje, van Pawan, de zoon van Prem en Prabha!
Vanmorgen begon met een ontmoeting met Durga, een medewerker van het drugsprogramma, waar ik zelf ook 4 jaar gewerkt heb. We hebben even lekker bijgepraat met elkaar, het is iemand waar ik door de jaren heen een bijzondere band mee heb gekregen.
Daarna moest ik nog even een paar zaakjes afhandelen, Raju opgezocht, Chanman, Prem en Prabha en Ram Prasad. Nu alleen nog even naar de kapper, een nieuwe jas kopen en mijn koffer inpakken, dan zit het er al weer op.
Het weer is nog steeds prachtig, de bergen fantastisch, we genieten nog steeds, maar vinden het ook wel fijn om straks weer richting Nederland te gaan.
Gisteren hebben we op gepaste wijze mijn verjaardag gevierd: Een stukje varen op het meer, en gezellig samen met Trix, Rene en Martha (en natuurlijk ook Aukje) gegeten.
's Ochtends waren we bij Pradip en Manju uitgenodigd voor het ontbijt, inclusief een prachtige verjaardagstaart die ze hadden laten maken. En 's avonds hebben we traditiegetrouw de z.g. verjaardagspsalm gelezen (Ps. 64 dus). Volgende week doen we alles nog eens dunnetjes over in Nederland. Ik kreeg 1 felicitatietelefoontje, van Pawan, de zoon van Prem en Prabha!
Vanmorgen begon met een ontmoeting met Durga, een medewerker van het drugsprogramma, waar ik zelf ook 4 jaar gewerkt heb. We hebben even lekker bijgepraat met elkaar, het is iemand waar ik door de jaren heen een bijzondere band mee heb gekregen.
Daarna moest ik nog even een paar zaakjes afhandelen, Raju opgezocht, Chanman, Prem en Prabha en Ram Prasad. Nu alleen nog even naar de kapper, een nieuwe jas kopen en mijn koffer inpakken, dan zit het er al weer op.
Het weer is nog steeds prachtig, de bergen fantastisch, we genieten nog steeds, maar vinden het ook wel fijn om straks weer richting Nederland te gaan.
Zaterdag 17 november
Vrijdagavond had ik een ontmoeting met de jeugd van Naya Gaun Church. Het begon echt in Nepalese stijl: Het zou om 17.30 beginnen, dus was ik er 5 min. voor het begin. Op 3 man na was er nog niemand, ik heb ze gedag gezegd en ben gaan zitten in afwachting van wat komen zou. Langzaam maar zeker druppelden er meer jongelui binnen, uiteindelijk begonnen we om ongeveer 17.45. Tijdens het zingen groeide de groep aan tot ca. 50 jongens en meisjes. Om ongeveer 18.10 kreeg ik het woord met een (korte) studie over discipelschap. De respons was erg goed en daardoor liep de studie uit naar 50 min. (in plaats van 30). Het was fijn om met deze jonge mensen over de praktische kanten van het geloof te kunnen praten.
Zaterdagochtend stond een spreekbeurt in Patichaur op het programma. Patichaur is een dorpje in de bergen op ongeveer 45 km. van Pokhara, normaal gesproken ongeveer een uur rijden, maar doordat Tilak (die op zijn eigen motor meeging) zo langzaam reed, deden we er 20 min. langer over.
Wat gebouw betreft kan het kerkje nauwelijks een kerk genoemd worden, ze waren een tijdje geleden weer noodgedwongen verhuisd naar een andere locatie, 2 heel primitieve kamers van ongeveer 3 bij 2.5 meter op het dak van een huis. Toen we aankwamen zat alles al vol en zaten er al aan paar mensen buiten. Ik ben maar voor de ingang gaan zitten.
Het waren globaal nog dezelfde mensen en de meesten herkenden me nog van ca. 6 jaar geleden, toen ik er voor het laatst geweest was. Het weerzien was heel hartelijk. De gemeente bestaat uit ca. 25 personen, variërend in leeftijd van 1 tot 80 jaar. Vooral de oudst aanwezige maakte een diepe indruk op me door zijn blijde uitstraling (zie foto), met stralende ogen van een stralende christen!
Intussen is men begonnen met plannen om zelf een gebouwtje te kunnen bouwen. Ze hebben al een stukje land op het oog (kosten ca. 2200 Euro) en een
gebouw waar de samenkomsten kunnen worden gehouden en waar ook de voorganger kan wonen kost ongeveer nog eens eenzelfde bedrag. Ik hoop dat er voor deze (financ. niet draagkrachtige) broeders en zusters snel een oplossing komt.
De rit heen en terug op de motor duurde ongeveer 2x 1u en 20min. Een heel mooie tocht, wel over soms slechte stukken weg. Ik heb genoten van het zijn in Patichaur, maar ook de rit.
Zaterdagochtend stond een spreekbeurt in Patichaur op het programma. Patichaur is een dorpje in de bergen op ongeveer 45 km. van Pokhara, normaal gesproken ongeveer een uur rijden, maar doordat Tilak (die op zijn eigen motor meeging) zo langzaam reed, deden we er 20 min. langer over.
Wat gebouw betreft kan het kerkje nauwelijks een kerk genoemd worden, ze waren een tijdje geleden weer noodgedwongen verhuisd naar een andere locatie, 2 heel primitieve kamers van ongeveer 3 bij 2.5 meter op het dak van een huis. Toen we aankwamen zat alles al vol en zaten er al aan paar mensen buiten. Ik ben maar voor de ingang gaan zitten.
Het waren globaal nog dezelfde mensen en de meesten herkenden me nog van ca. 6 jaar geleden, toen ik er voor het laatst geweest was. Het weerzien was heel hartelijk. De gemeente bestaat uit ca. 25 personen, variërend in leeftijd van 1 tot 80 jaar. Vooral de oudst aanwezige maakte een diepe indruk op me door zijn blijde uitstraling (zie foto), met stralende ogen van een stralende christen!
Intussen is men begonnen met plannen om zelf een gebouwtje te kunnen bouwen. Ze hebben al een stukje land op het oog (kosten ca. 2200 Euro) en een
gebouw waar de samenkomsten kunnen worden gehouden en waar ook de voorganger kan wonen kost ongeveer nog eens eenzelfde bedrag. Ik hoop dat er voor deze (financ. niet draagkrachtige) broeders en zusters snel een oplossing komt.De rit heen en terug op de motor duurde ongeveer 2x 1u en 20min. Een heel mooie tocht, wel over soms slechte stukken weg. Ik heb genoten van het zijn in Patichaur, maar ook de rit.
Vrijdag 16 november
Mensen, mensen wat een mensen.
Ik mag graag af en toe lekker op het stoepje voor ons hotelletje zitten, lekker in de zon, het liefst met een glas thee of een flesje cola en dan maar naar de mensen kijken. En er lopen de meest uiteenlopende types rond. Je ziet mensen zoals wij (middelbaar) en gezellig met elkaar op vakantie, ook veel jonge mensen, vooral stelletjes. Maar er lopen ook heel wat bijzondere mensen rond.
Zo zag ik vanmiddag een Boeddhistische monnik, geen Tibetaan, maar een westerling die kennelijk op zoek is naar God. Dit is geen uitzondering, regelmatig kom je hier westerlingen tegen in habijt van een Boeddhistische monnik, ook vrouwen. Zonder uitzondering met een kaalgeschoren hoofd, maar dat zou in Nederland al niet meer opvallen.
Maar dit jaar zijn er bijvoorbeeld ook opvallend veel hippieachtige personen. Het hippietijdperk leek achter de rug te zijn, maar je komt ze weer in allerlei schakeringen tegen. Jong, oud, maar ook veelal op zoek naar iets. Ik vermoed dat er ook aardig wat ouderen bij zitten, die in de 70-er jaren ook deel uit maakten van die beweging. Vaak zijn ze ook duidelijk onder invloed van drugs.
Maar er zijn ook twijfelachtige personen (althans zo komen zij bij mij over!) Ik denk vooral aan de oudere mannen, alleen op pad met een jonge Nepalese jongen of meisje, hand in hand lopend. Maar dat zelfde geldt soms ook voor oudere westerse vrouwen.
Maar naast dit alles natuurlijk ook de Nepalees zelf. Schuin tegenover ons hotel staat een stenen (betonnen) huis, waarin ook een oude oma woont (kennelijk bij haar kinderen). Maar dat moderne gedoe vindt ze denk ik maar niks, want op de hoek van het dak heeft ze voor zichzelf een plek gemaakt waar ze een vuurtje kan stoken en waar ze haar eigen potje op de traditionele manier op een houtvuurtje kan koken… Tegelijkertijd rijdt de moderne tijd luid toeterend en zigzaggend over straat voorbij. Jongelui die willen opvallen. Erg gevaarlijk soms, want er lopen overal kleine kinderen, honden en koeien rond.
Tenslotte zie je ’s ochtends ook heel wat vrouwen, mannen en soms ook kinderen van buiten de stad komen, met een grote dhoka (mand) op hun rug en aan hun hoofd. De manden zijn meestal volgeladen met zaken die ze verbouwd hebben zoals groenten en fruit, maar bijvoorbeeld ook honing.
Zo geniet ik van alles wat ik zie, terwijl de jeep aan de overkant volgeladen wordt met vakantiegangers en parachutes voor het 'paragliding' en een bedelaar om een aalmoes vraagt.. Nippend aan mijn kopje thee en af en toe een praatje makend met een voorbijkomende Nepalees.
Ik mag graag af en toe lekker op het stoepje voor ons hotelletje zitten, lekker in de zon, het liefst met een glas thee of een flesje cola en dan maar naar de mensen kijken. En er lopen de meest uiteenlopende types rond. Je ziet mensen zoals wij (middelbaar) en gezellig met elkaar op vakantie, ook veel jonge mensen, vooral stelletjes. Maar er lopen ook heel wat bijzondere mensen rond.
Zo zag ik vanmiddag een Boeddhistische monnik, geen Tibetaan, maar een westerling die kennelijk op zoek is naar God. Dit is geen uitzondering, regelmatig kom je hier westerlingen tegen in habijt van een Boeddhistische monnik, ook vrouwen. Zonder uitzondering met een kaalgeschoren hoofd, maar dat zou in Nederland al niet meer opvallen.
Maar dit jaar zijn er bijvoorbeeld ook opvallend veel hippieachtige personen. Het hippietijdperk leek achter de rug te zijn, maar je komt ze weer in allerlei schakeringen tegen. Jong, oud, maar ook veelal op zoek naar iets. Ik vermoed dat er ook aardig wat ouderen bij zitten, die in de 70-er jaren ook deel uit maakten van die beweging. Vaak zijn ze ook duidelijk onder invloed van drugs.Maar er zijn ook twijfelachtige personen (althans zo komen zij bij mij over!) Ik denk vooral aan de oudere mannen, alleen op pad met een jonge Nepalese jongen of meisje, hand in hand lopend. Maar dat zelfde geldt soms ook voor oudere westerse vrouwen.
Maar naast dit alles natuurlijk ook de Nepalees zelf. Schuin tegenover ons hotel staat een stenen (betonnen) huis, waarin ook een oude oma woont (kennelijk bij haar kinderen). Maar dat moderne gedoe vindt ze denk ik maar niks, want op de hoek van het dak heeft ze voor zichzelf een plek gemaakt waar ze een vuurtje kan stoken en waar ze haar eigen potje op de traditionele manier op een houtvuurtje kan koken… Tegelijkertijd rijdt de moderne tijd luid toeterend en zigzaggend over straat voorbij. Jongelui die willen opvallen. Erg gevaarlijk soms, want er lopen overal kleine kinderen, honden en koeien rond.
Tenslotte zie je ’s ochtends ook heel wat vrouwen, mannen en soms ook kinderen van buiten de stad komen, met een grote dhoka (mand) op hun rug en aan hun hoofd. De manden zijn meestal volgeladen met zaken die ze verbouwd hebben zoals groenten en fruit, maar bijvoorbeeld ook honing.Zo geniet ik van alles wat ik zie, terwijl de jeep aan de overkant volgeladen wordt met vakantiegangers en parachutes voor het 'paragliding' en een bedelaar om een aalmoes vraagt.. Nippend aan mijn kopje thee en af en toe een praatje makend met een voorbijkomende Nepalees.
Donderdag 15 november
Het weer blijft onveranderd helder, kraakhelder. De bergtoppen zijn nu heel nadrukkelijk zichtbaar aanwezig. Alsof ze plotseling ingetekend en gekleurd zijn in de lucht. Het heldere wit, afstekend tegen het heldere blauw van de lucht. Ik kan daar rustig een uurtje van zitten genieten, zo mooi. Ik heb het al zoveel keren gezien, maar het overweldigd me nog steeds.
Dinsdagavond stond er weer een housefellowshipgroep op het programma. Deze keer was de groep aanzienlijk groter, ongeveer 30 mensen, waarvan een stuk of 6 kinderen onder de 16. Dat alles in een ruimte van ongeveer 3,5x5 meter. Het was een fijn uurtje met elkaar, waarbij we ingegaan zijn op het begrip vergeven, voor veel Nepalezen een moeilijk punt (voor ons Nederlanders soms ook trouwens).
Voor woensdag had ik met Rene en Martha van Westerlaak afgesproken om een korte trek te maken. Ik dacht dat we tussen 7 en half 8 bij hen hadden afgesproken, maar dat bleek een uur later te zijn… Dat maakte niet uit, want ze waren net aan het ontbijt begonnen, ik kon zo aanschuiven (ik had geen tijd gehad om te ontbijten). Zo konden we al om 8 uur vertrekken, inclusief Lina. Eerst de nieuwe hangbrug over (ik blijf dat vervelende dingen vinden en loop altijd zo snel mogelijk naar de overkant), daarna verder met de local bus naar Suikhet. Als je nog nooit in een Nepalse local bus hebt gezeten is het de moeite waard om het eens een keer mee te maken. Na aankomst eerst nog een paar rollen biscuitjes ingeslagen en daarna naar boven (zie ook foto hieronder).
Het is een klim van ongeveer 400 meter (omhoog), langs een van platte stenen gemaakte trap. Geen keurige treetjes van ongeveer 20 cm. hoog, maar hoogtes variërende van 2 tot ca 40 cm! Dat maakt het klimmen aanzienlijk lastiger, vooral voor degenen die niet zulke lange benen hebben. Ongeveer 1u en 15 min hebben we daar over gedaan, boven wachtte de beloning. Een geweldige beloning, want we belandden in een klein dorpje met authentieke Nepalese boerenhuisjes en op de achtergrond de Annapurna. De hele range was zichtbaar, De Annapurna zuid, I, Fishtail, II en III. Wat blijft het een schitterend gezicht om dat van zo dichtbij te zien!
W
e zijn daar ongeveer een half uur gebleven om wat foto’s te schieten en te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we via een andere weg teruggelopen naar Hyanja, om daar de bus terug te nemen. Moe maar voldaan waren we om ongeveer 15 uur weer terug.
Aukje en Trix zouden die dag naar Saranghkot gaan. Met de taxi tot ongeveer 2/3 van de hoogte en het laatste stukje lopen. Ze waren in de veronderstelling dat wij naar Phedi-Damphus waren gegaan.
In de taxi onderweg hebben ze in overleg met de chauffeur hun plannen veranderd. Sinds kort loopt er een weg naar Damphus, die echter heel slecht bereidbaar is. De dames dachten ons te verrassen door met de taxi naar Damphus te gaan. Helaas waren we daar uiteraard niet te vinden, maar ze hebben wel genoten van het geweldige uitzicht (vergelijkbaar met wat wij die ochtend hadden). Als je nog nooit in Nepal geweest bent, is dat alleen al de moeite waard! Intussen wordt er nog steeds naar mij gezocht in Damphus (tulo dzjunga, de man met de grote snor...)
’s Avonds hebben we bij Grishma en zijn gezin gegeten, zijn vrouw had een heerlijke dalbhat klaar gemaakt. Om ongeveer 20 uur waren we weer veilig in ons hotel terug.
Dinsdagavond stond er weer een housefellowshipgroep op het programma. Deze keer was de groep aanzienlijk groter, ongeveer 30 mensen, waarvan een stuk of 6 kinderen onder de 16. Dat alles in een ruimte van ongeveer 3,5x5 meter. Het was een fijn uurtje met elkaar, waarbij we ingegaan zijn op het begrip vergeven, voor veel Nepalezen een moeilijk punt (voor ons Nederlanders soms ook trouwens).
Voor woensdag had ik met Rene en Martha van Westerlaak afgesproken om een korte trek te maken. Ik dacht dat we tussen 7 en half 8 bij hen hadden afgesproken, maar dat bleek een uur later te zijn… Dat maakte niet uit, want ze waren net aan het ontbijt begonnen, ik kon zo aanschuiven (ik had geen tijd gehad om te ontbijten). Zo konden we al om 8 uur vertrekken, inclusief Lina. Eerst de nieuwe hangbrug over (ik blijf dat vervelende dingen vinden en loop altijd zo snel mogelijk naar de overkant), daarna verder met de local bus naar Suikhet. Als je nog nooit in een Nepalse local bus hebt gezeten is het de moeite waard om het eens een keer mee te maken. Na aankomst eerst nog een paar rollen biscuitjes ingeslagen en daarna naar boven (zie ook foto hieronder).
Het is een klim van ongeveer 400 meter (omhoog), langs een van platte stenen gemaakte trap. Geen keurige treetjes van ongeveer 20 cm. hoog, maar hoogtes variërende van 2 tot ca 40 cm! Dat maakt het klimmen aanzienlijk lastiger, vooral voor degenen die niet zulke lange benen hebben. Ongeveer 1u en 15 min hebben we daar over gedaan, boven wachtte de beloning. Een geweldige beloning, want we belandden in een klein dorpje met authentieke Nepalese boerenhuisjes en op de achtergrond de Annapurna. De hele range was zichtbaar, De Annapurna zuid, I, Fishtail, II en III. Wat blijft het een schitterend gezicht om dat van zo dichtbij te zien!
W
e zijn daar ongeveer een half uur gebleven om wat foto’s te schieten en te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we via een andere weg teruggelopen naar Hyanja, om daar de bus terug te nemen. Moe maar voldaan waren we om ongeveer 15 uur weer terug.Aukje en Trix zouden die dag naar Saranghkot gaan. Met de taxi tot ongeveer 2/3 van de hoogte en het laatste stukje lopen. Ze waren in de veronderstelling dat wij naar Phedi-Damphus waren gegaan.
In de taxi onderweg hebben ze in overleg met de chauffeur hun plannen veranderd. Sinds kort loopt er een weg naar Damphus, die echter heel slecht bereidbaar is. De dames dachten ons te verrassen door met de taxi naar Damphus te gaan. Helaas waren we daar uiteraard niet te vinden, maar ze hebben wel genoten van het geweldige uitzicht (vergelijkbaar met wat wij die ochtend hadden). Als je nog nooit in Nepal geweest bent, is dat alleen al de moeite waard! Intussen wordt er nog steeds naar mij gezocht in Damphus (tulo dzjunga, de man met de grote snor...)
’s Avonds hebben we bij Grishma en zijn gezin gegeten, zijn vrouw had een heerlijke dalbhat klaar gemaakt. Om ongeveer 20 uur waren we weer veilig in ons hotel terug.
Dinsdag 13 november
Als ik uit het raam van mijn kamer kijk, zie ik een stuk van het meer en er achter de heuvels. Door de lucht vliegen de kraaien en zweven de adelaars, het ziet er allemaal heel vredig uit. En over een uurtje zweven de paragliders er tussen door. O heerlijke rust! (Als ik het heb over heuvels, dan heb ik het eigenlijk over bergen tot ca. 3000m. hoogte. Het hooggebergte kan ik hieruit helaas niet zien.)
Dat is ook wat we de tijd dat we hier zijn ook heel veel gedaan hebben: rusten. Vroeg naar bed, er op een ‘normale’ tijd uit en tegelijkertijd ook werken. Het gebeurt alles in een rustige ontspannen sfeer, alhoewel ook Nepal aan het veranderen is. Gistermiddag en avond bijvoorbeeld was het hier allerminst rustig, het was de laatste dag van Tihar. Rondtrekkende groepen zingende en dansende mensen, veel alcohol en drugsgebruik en onverantwoord hard rondscheurende jongeren op hun motor. Het was hier gistermiddag en avond niet rustig en niet prettig. Als gevolg van de voortschrijdende techniek hebben sommige van die rondtrekkende groepen een geluidsinstallatie bij zich waar menige discotheek jaloers op zou zijn. En die gaat dan ook volle kracht open, zodat ze een kilometer verder nog duidelijk te horen zijn, laat staan als ze vlak voor je deur zijn neergestreken. Dat gebeurde o.a. gisteravond om een uur of negen. We zaten ons net af te vragen hoe lang we hier nog door geterroriseerd zouden worden, toen er vlakbij een zware ontploffing klonk (uit de hand gelopen vuurwerk), daarna was het plotseling heel stil. Vijf minuten later hoorden we ze weer, maar nu een heel stuk verder.
Zo eindigde bhaai thika, de laatste dag van Tihar. De meeste Christenen waren die dag het grootste deel bijeen geweest in hun kerken. Een paar diensten, wat eten samen, wat praten samen, kortom samen gemeenschap zijn. Geen volle agenda die dat in de weg kan staan, je bent er gewoon. Juist op die dagen komen ze extra samen om gevoed te worden uit de Bijbel en samen God lof toe te zingen en te bidden.
Nepal is een land dat er erg kleurrijk uitziet. Met name de vrouwen dragen over het algemeen kleurrijke kleding, dat is toch een heel ander gezicht dan het vaak grijze in Nederland. Door die kleuren lijkt het heel wat, maar er onder schuilt voor veel mensen een diepe armoede, ook onder Christenen. Dat is de keerzijde van Nepal, dat nog steeds tot een van de armste landen ter wereld behoord.
Maandag zijn we een stukje wezen lopen met onze vrienden Rene en Martha, aan de noordkant van Pokhara, een voor mij vrijwel onbekend gebied. Het ene moment hoog boven de rivierbedding, over een smal paadje, het andere moment tussen de rijstvelden door over weer een smal paadje, of gewoon door een leuk dorpje. Vredige taferelen, een heerlijk zonnetje, een lekkere temperatuur, gewoon even genieten. Een paar dagen geleden heeft een hagelstorm hier nog alle gewassen en een deel van de rijstoogst vernield. Als je een rijstveld instapt zie je de er uit geslagen rijstkorrels op de grond liggen.
’s Avonds zouden we in een restaurantje met een culturele show (dans) gaan eten. Eten ging wel, maar de show was er niet, dus door naar het volgende restaurantje. Maar daar waren net de Maoïsten neergestreken voor een manifestatie. We hadden de herrie van hen al eens eerder meegemaakt en wilden ons avondeten daar niet door laten vergallen, dus door naar het volgende restaurant. Daar hebben we (tot onze verrassing) een heerlijke Thaise maaltijd gegeten.
Met onze gezondheid gaat het goed. We hebben wel wat ingewandsproblemen gehad, maar het ergste lijkt overwonnen te zijn. We dachten vandaag dat Tihar voorbij was, nee dus. Officieel wel, maar een aantal ‘jongelui’ dacht daar anders over, toen we al op bed lagen werden we andermaal verrast door een portie lawaai, beëindigd door het afsteken van vuurwerk. Na de laatste klap hoorden we alleen nog maar iemand heftig protesteren en schelden. Kennelijk hadden omstanders er genoeg van gekregen en de dader in zijn kraag gepakt (onder luid protest) en afgevoerd...
Dat is ook wat we de tijd dat we hier zijn ook heel veel gedaan hebben: rusten. Vroeg naar bed, er op een ‘normale’ tijd uit en tegelijkertijd ook werken. Het gebeurt alles in een rustige ontspannen sfeer, alhoewel ook Nepal aan het veranderen is. Gistermiddag en avond bijvoorbeeld was het hier allerminst rustig, het was de laatste dag van Tihar. Rondtrekkende groepen zingende en dansende mensen, veel alcohol en drugsgebruik en onverantwoord hard rondscheurende jongeren op hun motor. Het was hier gistermiddag en avond niet rustig en niet prettig. Als gevolg van de voortschrijdende techniek hebben sommige van die rondtrekkende groepen een geluidsinstallatie bij zich waar menige discotheek jaloers op zou zijn. En die gaat dan ook volle kracht open, zodat ze een kilometer verder nog duidelijk te horen zijn, laat staan als ze vlak voor je deur zijn neergestreken. Dat gebeurde o.a. gisteravond om een uur of negen. We zaten ons net af te vragen hoe lang we hier nog door geterroriseerd zouden worden, toen er vlakbij een zware ontploffing klonk (uit de hand gelopen vuurwerk), daarna was het plotseling heel stil. Vijf minuten later hoorden we ze weer, maar nu een heel stuk verder.Zo eindigde bhaai thika, de laatste dag van Tihar. De meeste Christenen waren die dag het grootste deel bijeen geweest in hun kerken. Een paar diensten, wat eten samen, wat praten samen, kortom samen gemeenschap zijn. Geen volle agenda die dat in de weg kan staan, je bent er gewoon. Juist op die dagen komen ze extra samen om gevoed te worden uit de Bijbel en samen God lof toe te zingen en te bidden.
Nepal is een land dat er erg kleurrijk uitziet. Met name de vrouwen dragen over het algemeen kleurrijke kleding, dat is toch een heel ander gezicht dan het vaak grijze in Nederland. Door die kleuren lijkt het heel wat, maar er onder schuilt voor veel mensen een diepe armoede, ook onder Christenen. Dat is de keerzijde van Nepal, dat nog steeds tot een van de armste landen ter wereld behoord.
Maandag zijn we een stukje wezen lopen met onze vrienden Rene en Martha, aan de noordkant van Pokhara, een voor mij vrijwel onbekend gebied. Het ene moment hoog boven de rivierbedding, over een smal paadje, het andere moment tussen de rijstvelden door over weer een smal paadje, of gewoon door een leuk dorpje. Vredige taferelen, een heerlijk zonnetje, een lekkere temperatuur, gewoon even genieten. Een paar dagen geleden heeft een hagelstorm hier nog alle gewassen en een deel van de rijstoogst vernield. Als je een rijstveld instapt zie je de er uit geslagen rijstkorrels op de grond liggen.
’s Avonds zouden we in een restaurantje met een culturele show (dans) gaan eten. Eten ging wel, maar de show was er niet, dus door naar het volgende restaurantje. Maar daar waren net de Maoïsten neergestreken voor een manifestatie. We hadden de herrie van hen al eens eerder meegemaakt en wilden ons avondeten daar niet door laten vergallen, dus door naar het volgende restaurant. Daar hebben we (tot onze verrassing) een heerlijke Thaise maaltijd gegeten.
Met onze gezondheid gaat het goed. We hebben wel wat ingewandsproblemen gehad, maar het ergste lijkt overwonnen te zijn. We dachten vandaag dat Tihar voorbij was, nee dus. Officieel wel, maar een aantal ‘jongelui’ dacht daar anders over, toen we al op bed lagen werden we andermaal verrast door een portie lawaai, beëindigd door het afsteken van vuurwerk. Na de laatste klap hoorden we alleen nog maar iemand heftig protesteren en schelden. Kennelijk hadden omstanders er genoeg van gekregen en de dader in zijn kraag gepakt (onder luid protest) en afgevoerd...
Zaterdag 10 november
De dag begon mooi en eindigde mooi. Vanmorgen waren eindelijk de bergen helder te zien (zoals het hoort om deze tijd). Een mooi begin dus. Vandaag was ook de dag van Kaireni. Om ongeveer 08.50 ben ik op de motor vertrokken en na een rustig en mooie rit kwam ik om 09.30 bij het kerkje aan. Er waren nog niet veel mensen, zodat ik op mijn gemak het mooie nieuwe kerkgebouw kon bekijken. Creatieve mensen uit de gemeente hadden er echt iets moois van gemaakt met muur- en plafondschilderingen.
De dienst begon om 10.00 uur, nou ja, 10.10, want om 10.00 waren er nog niet zo veel mensen. De zangleider stond achter een kansel, die zo hoog was, dat zijn kruin er net boven uit stak. Bovendien hadden ze er nog een grote vaas bloemen opgezet, zodat hij meestentijds helemaal aan het zicht onttrokken was. Toen ik aan de beurt was om te spreken, ben ik er maar naast gaan staan, zo kon ik hen allemaal zien en zij mij…
In Kaireni is tijd maar een relatief begrip, dat merkten we al aan het begin. Maar ook in het verdere verloop van de dienst kwam dat tot uiting. Het was bijna half twaalf voor ik aan mijn preek kon beginnen… Maar er zal ook nooit tegen je gezegd worden: “Het is al zo laat, houd het een beetje kort s.v.p.” Integendeel!
De preek is heel goed overgekomen en Tilak (de voorganger) en Jutta Weber waren er erg blij mee.
Rijst dorsen op de ' highway'
Op de terugreis passeerde ik tot 5 keer toe punten waar jongeren stonden te collecteren voor hun feesten. Dat gaat heel eenvoudig, je gaat met een groep jongeren midden op de ‘snelweg’ staan en houdt alle verkeer aan om om een donatie te vragen. Ze lieten mij ongemoeid tot de laatste ‘barricade’. Daar werd ik tot stoppen gedwongen, waarop ik zei: “Sorry, ma bidesi ho” (ik ben een vreemdeling), waarop ze schaterend van de pret herhaalden wat ik gezegd had en me vervolgens doorlieten! Zo kwam ik na 45 minuten ongeschonden in Pokhara aan.
’s Avonds had ik nog een etentje met het bestuur van LEAD Nepal. We hebben samen (met Grishma, Raju en Pradip) een heerlijke ontspannen tijd gehad en ik heb hen een mooie donatie namens H4N en namens onze thuisgemeente mogen overhandigen. Zo beëindigden we een mooie en vruchtbare dag; (met de gezondheid gaat het trouwens veel beter).
Vandaag was ook onze kleinzoon Marc de Jong jarig. Gefeliciteerd Marc en tot over een paar weken!
De dienst begon om 10.00 uur, nou ja, 10.10, want om 10.00 waren er nog niet zo veel mensen. De zangleider stond achter een kansel, die zo hoog was, dat zijn kruin er net boven uit stak. Bovendien hadden ze er nog een grote vaas bloemen opgezet, zodat hij meestentijds helemaal aan het zicht onttrokken was. Toen ik aan de beurt was om te spreken, ben ik er maar naast gaan staan, zo kon ik hen allemaal zien en zij mij…
In Kaireni is tijd maar een relatief begrip, dat merkten we al aan het begin. Maar ook in het verdere verloop van de dienst kwam dat tot uiting. Het was bijna half twaalf voor ik aan mijn preek kon beginnen… Maar er zal ook nooit tegen je gezegd worden: “Het is al zo laat, houd het een beetje kort s.v.p.” Integendeel!
De preek is heel goed overgekomen en Tilak (de voorganger) en Jutta Weber waren er erg blij mee.
Rijst dorsen op de ' highway'’s Avonds had ik nog een etentje met het bestuur van LEAD Nepal. We hebben samen (met Grishma, Raju en Pradip) een heerlijke ontspannen tijd gehad en ik heb hen een mooie donatie namens H4N en namens onze thuisgemeente mogen overhandigen. Zo beëindigden we een mooie en vruchtbare dag; (met de gezondheid gaat het trouwens veel beter).
Vandaag was ook onze kleinzoon Marc de Jong jarig. Gefeliciteerd Marc en tot over een paar weken!
Vrijdag 9 november
Pawan met zijn nieuwe T-shirt(gekregen van Michael)
De eerste tekenen zijn er, de eerste tekenen van het nadere feest van Tihar. Er heerst een opgewonden stemming in de stad, vergelijkbaar met de dagen voor Kerst bij ons. Straks is er de dag dat men allemaal lichtjes aansteekt binnen en buiten het huis, het ziet er feestelijk uit. Ook de eerste ontploffingen van firecrackers (een soort vuurwerk) zijn al te horen. Een aantal jaren heeft men die niet af mogen steken i.v.m. de burgeroorlog.
Tihar is het op een na belangrijkste feest voor de Hindoes, waar iedereen die daar geld voor heeft, nieuwe kleren en lekker koopt. Een feest ook waar de hele familie aan deelneemt, voor zover men Hindoe is. Daar begint ook het probleem voor hen die Christen zijn geworden. Ze kunnen hier niet meer aan deelnemen en als ze nog niet de familie uitgegooid zijn, komen ze in ieder geval nu buiten de familie te staan. Een moeilijke tijd dus voor veel Christenen in Nepal.
Ook moeilijk is het voor hun kinderen. De kinderen van Prem en Prabha bijvoorbeeld, kunnen de hele week al niet buiten spelen, omdat de kinderen zich daar allemaal alleen maar bezig houden met Hindoe dansen en spelletjes en vanaf vandaag ook langs de deur gaan om al zingend en dansend geld of eten te verzamelen (een beetje te vergelijken met ons St. Maarten, maar dan een aantal dagen achter elkaar).
Donderdag begon zoals gepland, en tochtje met Trix naar de ‘hooibergendorpjes’ (weet je nog Carla?) Een tocht tussen de rijstvelden door, waar overal nog hard gewerkt werd om de (rijst)oogst binnen te halen. Hele families en dorpen zijn dan op de velden bezig, een leuk gezicht voor ons, maar een hard bestaan voor hen. De velden zijn op dit moment rijp om geoogst te worden, zoals dat ook geestelijk het geval is in Nepal. Ik las afgelopen week in ene nieuwsbrief dat het aantal christenen in Nepal al op ongeveer 1 miljoen geschat wordt!
Toch zijn de meeste mensen blijmoedig ondanks het harde werk. We stonden op een afstand van ca. 50 meter te kijken naar het dorsen, toen een Nepalese man uit gekkigheid op een berg stro sprong en voor ons een gek dansje maakte, heel uitgelaten.
Motormuis Trix:" Even een plaatje maken..."
Vandaag (vrijdag) hebben we het een beetje rustig gehouden. Ik ben even naar de stad geweest, maar daar was het zo druk, dat ik na 10 min. Weer op de motor gestapt ben. De dames hebben het er wel een paar uur uitgehouden… Vlak voor ik weg ging was er een grote manifestatie van de ‘muizen’ (Maoïsten). Ze maakten veel lawaai, maar er waren niet veel mensen die er aandacht aan schonken. Ik vroeg aan een van hen wat er aan de hand was, waarop me op brute wijze te verstaan werd gegeven, dat dit me niets aanging… “Uw vriendelijkheid zei bij alle mensen bekend” is kennelijk onbekend bij de muizen.
Woensdag 7 november
We zijn zojuist terug van ons ontbijt (10.30) en hebben een heerlijk gegrild broodje tomaat/kaas gegeten. Het brood heeft hier vaak een heel afwijkende smaak, maar deze smaakte echt lekker. Dat was een paar dagen geleden niet met de pizza die ik besteld heb, helaas...
De afgelopen dagen zijn voor mij minder prettige dagen geweest omdat ik nog steeds niet helemaal in orde was. Gelukkig gaat het nu beter, waarschijnlijk is dat alles toch ook het gevolg van oververmoeidheid.
Gisteren zijn we bij Rene en Martha (en Lina en Tul natuurlijk, want het is hun huis) wezen kijken. Ze wonen echt op een heel bijzonder plekje, vlak bij het einde van een plat gedeelte met een prachtig uitzicht naar de Baglung Highway, waar ze een mooi huisje hebben kunnen bouwen. Het is op de motor ongeveer 15 min. rijden, helemaal aan de andere kant van Pokhara.
Op het lager gelegen gedeelte was men druk bezig met de voorbereiding van de crematie van een overledene. De persoon stond kennelijk hoog in aanzien, want er waren veel gasten. En toen de baar voorbij kwam, zagen we dat die volgeplakt zat met Nepalese geldbriefjes. Het was een indrukwekkende stoet toen die eindelijk in beweging kwam.
Verder zijn we gisteren bij Prabha thuis geweest om de kinderen te ontmoeten. We hadden Pawan nog niet gezien. Eerdaags zullen we ook een gesprek met hen hebben over de bouw van hun huisje, om te zien of we hen op de een of andere manier kunnen helpen om de bouw te bespoedigen.
Gisteravond was ik bij de eerste housefellowship groep. Normaal gesproken verwachten ze een preek van ongeveer een half uur, maar ik heb het deze keer anders gedaan, ik heb een korte bijbelstudie gehouden over het begrip vergeven. De groep deed erg goed mee en hadden het ook een fijne bijeenkomst gevonden. Toen ik dacht dat het bijna afgelopen was, duurde het nog een half uur. Het is namelijk de gewoonte om eerst nog voorbede te doen. Een van de aanwezige vrouwen had wel iets, maar ze was nogal lang van stof, het kostte haar 8 min. om het hele verhaal te vertellen. Daarnaast bidden Nepalezen vaak lang en uitbundig, ook gisteravond was dat het geval, zodoende dat het toch nog wat later werd dan verwacht. Maar het was alles bij elkaar een fijne avond.
Het is lekker weer buiten, maar toch is het een beetje van slag. Eergisteren hebben we 's middags en 's avonds aardig wat regen gehad en ook nu is het niet helemaal helder. Maar we genieten volop, ook al hebben we de bergen nog nauwelijks gezien!
--
De afgelopen dagen zijn voor mij minder prettige dagen geweest omdat ik nog steeds niet helemaal in orde was. Gelukkig gaat het nu beter, waarschijnlijk is dat alles toch ook het gevolg van oververmoeidheid.
Gisteren zijn we bij Rene en Martha (en Lina en Tul natuurlijk, want het is hun huis) wezen kijken. Ze wonen echt op een heel bijzonder plekje, vlak bij het einde van een plat gedeelte met een prachtig uitzicht naar de Baglung Highway, waar ze een mooi huisje hebben kunnen bouwen. Het is op de motor ongeveer 15 min. rijden, helemaal aan de andere kant van Pokhara.
Op het lager gelegen gedeelte was men druk bezig met de voorbereiding van de crematie van een overledene. De persoon stond kennelijk hoog in aanzien, want er waren veel gasten. En toen de baar voorbij kwam, zagen we dat die volgeplakt zat met Nepalese geldbriefjes. Het was een indrukwekkende stoet toen die eindelijk in beweging kwam.
Verder zijn we gisteren bij Prabha thuis geweest om de kinderen te ontmoeten. We hadden Pawan nog niet gezien. Eerdaags zullen we ook een gesprek met hen hebben over de bouw van hun huisje, om te zien of we hen op de een of andere manier kunnen helpen om de bouw te bespoedigen.
Gisteravond was ik bij de eerste housefellowship groep. Normaal gesproken verwachten ze een preek van ongeveer een half uur, maar ik heb het deze keer anders gedaan, ik heb een korte bijbelstudie gehouden over het begrip vergeven. De groep deed erg goed mee en hadden het ook een fijne bijeenkomst gevonden. Toen ik dacht dat het bijna afgelopen was, duurde het nog een half uur. Het is namelijk de gewoonte om eerst nog voorbede te doen. Een van de aanwezige vrouwen had wel iets, maar ze was nogal lang van stof, het kostte haar 8 min. om het hele verhaal te vertellen. Daarnaast bidden Nepalezen vaak lang en uitbundig, ook gisteravond was dat het geval, zodoende dat het toch nog wat later werd dan verwacht. Maar het was alles bij elkaar een fijne avond.
Het is lekker weer buiten, maar toch is het een beetje van slag. Eergisteren hebben we 's middags en 's avonds aardig wat regen gehad en ook nu is het niet helemaal helder. Maar we genieten volop, ook al hebben we de bergen nog nauwelijks gezien!
--
Want an e-mail address like mine?
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
Zondag 4 november
De gekko in de hoek laat horen dat hij er is, het zijn een soort hagedisjes die leven van vliegjes en muggen, nuttige dieren dus. Diertjes die we ook niet weg jagen, ze horen gewoon bij de kamer, er loopt ook nog een babytje rond. Ze doen de mens niets, het ergste dat je kan overkomen, is dat er een van de muur of het plafond op je hoofd valt. Je komt deze diertjes in elk huis tegen en ze zijn in staat om tussen de kleinste kiertjes door te kruipen.
De eerste dagen in Pokhara zitten er op en ik heb het gevoel dat we hier al minstens een week zijn. Het weer is niet helemaal wat het zou moeten zijn, maar even goed wel lekker: regelmatig zon en een temperatuur van ongeveer 25 graden. We hebben al veel mensen ontmoet en gesproken. Vrijdagmorgen (de eerste ochtend) stond Grishma al voor de deur om ons te verwelkomen, het was een hartelijk weerzien, we hadden elkaar 2 jaar niet gezien.
's Avonds zijn we bij Prem en Prabha gaan eten. Ze waren (noodgedwongen) al weer verhuisd en wonen nu in twee (te) kleine kamertjes pal naast het stukje grond dat ze gekocht hebben. Als iedereen thuis is, bivakkeren ze daar met z'n vijven. Wanneer je in Nepal een huis of kamers huurt ben je aan de willekeur van de verhuurder overgeleverd en kan je zonder aanwijsbare reden zomaar van de ene dag op de andere opstraat komen te staan. Daarom hebben Prem en Prabha een paar jaar geleden een stukje grond gekocht. Helaas hebben ze nog niet voldoende middelen om er een huisje op te bouwen, maar ze zijn er wel aan begonnen. Elke keer als ze wat geld hebben kopen ze weer wat bouwmateriaal. Het zal ook geen groot huis worden, twee kamers (waarvan de een tegelijk keuken is) en een toilet.
Zaterdag was mijn eerste spreekbeurt in Naya Gaun Church. De kerk is ingrijpend verbouwd en heeft nu ook een groot aantal zondagsschoolruimtes. Het was net als elk jaar weer een emotioneel weerzien met diverse Nepalezen. Het is merkbaar dat kerk zowel kwantitatief als kwalitatief groeit. Ik las gisteren in een nieuwsbrief, dat het totale aantal Christenen in Nepal al op 1 miljoen geschat wordt.
Het was een goede samenkomst, met veel mensen (ca. 400) en een goede sfeer.
In de namiddag waren we op weg naar een restaurantje, toen plotseling Prem en Prabha er aan kwamen rijden. We hebben toen samen met ze gegeten (ze hebben zelf niet het geld voor zoiets) en verder bijgepraat.
Met Aukje gaat het verder redelijk, alhoewel het grote aantal mensen in de kerk wat te veel van het goede was. Zelf ben ik sinds aankomst wat grieperig wat erg vervelend is, maar hopenlijk is dat snel weer over.
De eerste dagen in Pokhara zitten er op en ik heb het gevoel dat we hier al minstens een week zijn. Het weer is niet helemaal wat het zou moeten zijn, maar even goed wel lekker: regelmatig zon en een temperatuur van ongeveer 25 graden. We hebben al veel mensen ontmoet en gesproken. Vrijdagmorgen (de eerste ochtend) stond Grishma al voor de deur om ons te verwelkomen, het was een hartelijk weerzien, we hadden elkaar 2 jaar niet gezien.
's Avonds zijn we bij Prem en Prabha gaan eten. Ze waren (noodgedwongen) al weer verhuisd en wonen nu in twee (te) kleine kamertjes pal naast het stukje grond dat ze gekocht hebben. Als iedereen thuis is, bivakkeren ze daar met z'n vijven. Wanneer je in Nepal een huis of kamers huurt ben je aan de willekeur van de verhuurder overgeleverd en kan je zonder aanwijsbare reden zomaar van de ene dag op de andere opstraat komen te staan. Daarom hebben Prem en Prabha een paar jaar geleden een stukje grond gekocht. Helaas hebben ze nog niet voldoende middelen om er een huisje op te bouwen, maar ze zijn er wel aan begonnen. Elke keer als ze wat geld hebben kopen ze weer wat bouwmateriaal. Het zal ook geen groot huis worden, twee kamers (waarvan de een tegelijk keuken is) en een toilet.
Zaterdag was mijn eerste spreekbeurt in Naya Gaun Church. De kerk is ingrijpend verbouwd en heeft nu ook een groot aantal zondagsschoolruimtes. Het was net als elk jaar weer een emotioneel weerzien met diverse Nepalezen. Het is merkbaar dat kerk zowel kwantitatief als kwalitatief groeit. Ik las gisteren in een nieuwsbrief, dat het totale aantal Christenen in Nepal al op 1 miljoen geschat wordt.
Het was een goede samenkomst, met veel mensen (ca. 400) en een goede sfeer.
In de namiddag waren we op weg naar een restaurantje, toen plotseling Prem en Prabha er aan kwamen rijden. We hebben toen samen met ze gegeten (ze hebben zelf niet het geld voor zoiets) en verder bijgepraat.
Met Aukje gaat het verder redelijk, alhoewel het grote aantal mensen in de kerk wat te veel van het goede was. Zelf ben ik sinds aankomst wat grieperig wat erg vervelend is, maar hopenlijk is dat snel weer over.
--
Want an e-mail address like mine?
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
2 november
Afgelopen maandag zijn we keurig op tijd vertrokken van een nat en koud en grijs Schiphol. De reis was zeer voorspoedig, inclusief de twee overstaps en ook met Aukje is alles goed gegaan.
Dinsdagmiddag, keurig op tijd, landden we in een zonnig Kathmandu, nadat we ervoor een prachtig gezicht op de bergen gehad hadden. We stonden ook heel snel buiten (45 min.) en het vervoer van Tibet Guesthouse stond al keurig klaar voor ons. Zodoende waren we al om 18.00 in het hotel. Het was heerlijk om Nepal weer te ruiken, we hebben ook erg naar deze
reis uitgezien! De kamer die we kregen was wat minder, maar de bedden waren goed.
's Avonds, in de lobby van het hotel, hadden we nog een merkwaardig voorval. We waren alle drie erg moe van de reis en waren net van plan te gaan eten bij het Northfield Cafe. Op dat moment kwam de manager van het hotel binnen, ik dacht hem te herkennen als Tanka, degene waar ik woensdag een afspraak mee had. Hij stelde zich voor als Ganga en ik verstond Tanka, en hij vertelde ons dat we morgenochtend konden ontbijten. Omdat ik dacht dat het Tanka was, vroeg ik onnozel: en wat gaan we erna doen? Niet begrijpend liep hij weg... de dames hebben me toen uitgelegd wat er aan de hand was...
De dag er op had ik de ontmoeting met Tanka, hij nam me mee naar zijn huis/kantoor en kerkje. Hij moest een lange omweg maken, omdat er een demonstratie van de Maoisten aan de gang was waardoor heel veel straten afgesloten waren. We hebben daarna een paar uur zitten praten over het werk van ITEEN, NBCBS en over 'zijn' kerkje. Het was een heel goed gesprek, wat traditiegetrouw afgesloten werd met een kajaa, een hapje eten en drinken. Om 18.00 bracht hij me weer terug naar het hotel.
Theeverkoopster bij de bus
Donderdag (gisteren) zijn we met de bus doorgereisd naar Pokhara. We hadden de begeerde stoelen kunnen krijgen, voorin de bus, en de reis verliep voorspoedig. In Pokhara stond er al een welkomstcomitee klaar: Prem en Prabha en Rene en Martha, die een paar weken eerder aangekomen waren. Vooral Prabha was erg emotioneel bij het weerzien, wat natuurlijk ook bij Aukje traantjes gaf. Met twee taxis (de taxis zijn hier niet zo groot) zijn we daarna naar ons hotel gereden met alweer een hartelijk weerzien met Pradip en Manju. De kamers stonden al klaar voor ons en we hebben na de stoffige reis een heerlijke douche genomen en schone kleren aangetrokken. Maar toen...
Ik zocht iets, wat in mijn cameratas moest zitten, alleen kon ik de tas niet vinden. Toen realiseerde ik me, dat ik die in de taxi had laten liggen samen met mijn laptoptas! Inhoud: videocamera, fotocamera, laptop en toebehoren en een behoorlijke som geld. Dat was behoorlijk schrikken. Pradip eerste reactie was: Laten we er voor bidden, dat God een
oplossing geeft. Dat hebben we gedaan. Ruim anderhalf uur later had ik alles terug! Prem was er achter gekomen wie de chauffeur was en heeft hem weten op te sporen! God is goed!
Zo mogen we deze dagen terug kijken met dankbaarheid dat de Heer ons beschermd heeft voor allerlei calamiteiten! Daar willen we Hem voor danken!
We ontvingen ook het droevige bericht, dat de zus van Anne (Jansje)overleden is. We bidden dat God de familie mag troosten en moed geven voor de toekomst.
--
Want an e-mail address like mine?
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
Get a free e-mail account today at www.mail.com!
Abonneren op:
Posts (Atom)
