Door een aantal oorzaken hebben jullie wat langer moeten wachten op deze update. We zijn inmiddels weer thuis, maar op het ogenblik niet in tip-top conditie helaas. Maar laat ik beginnen waar ik vorige keer geeindigd ben.
Dinsdag 13 november
De avond ervoor hebben we eerst onze koffers ingepakt. Voor het eerst bleven we keurig onder de 20kg, terwijl we nu 23 mochten meenemen!
Alles verliep verder voorspoedig en keurig om 7 uur waren we op het busstation waar de meeste bussen al klaar stonden. Ook deze morgen was het opnieuw helder!
We vertrokken ongeveer een kwartier te laat, maar dat had verder weinig invloed op de juiste aankomsttijd.
Het beginstuk (de eerste 20 km) was erg hobbelig en niet makkelijk met mijn pijnlijke arm. Daarna ging het gelukkig een stuk beter. De bus was prima, de bussen van Swiss Travel worden technisch goed onderhouden, al zou je dat aan onderstaande foto niet zeggen. De deur bleef onder het rijden niet dicht zitten, dus werd die met een stukje touw dichtgebonden!
Deze foto is gemaakt op een van de twee tussenstops, aan de Trishuli rivier.
Al met al waren we keurig op tijd in Tibet Guest House.
In de stad was het rustig: TIHAR!
WOENSDAG 14 november
Woensdagmorgen werden we om 11 uur door Anaghuran opgehaald voor onze afspraak met zijn ouders, Resham en Sita (hieronder op een foto die vorig jaar is genomen).
We hadden al begrepen dat het niet goed ging met de gezondheid van Resham (nu ca 72 jaar oud). Van Anaghuran hoorden we onderweg het hele relaas, het gaat inderdaad niet goed.
Resham heeft ruim 2 maanden geleden een lichte beroerte gehad. Sinds die tijd lijdt hij in al vrij hevige mate aan de ziekte van Alzheimer, het was een schok voor ons om dat te horen. Drie maanden geleden stond hij nog vol in het leven en in het werk en nu is hij de meeste dagen nauwelijks aanspreekbaar. Een hele trieste ontwikkeling.
Toen we binnenkwamen herkende hij ons wel, maar het was erg moeilijk voor hem om een gesprek met ons te voeren. We hoorden later dat hij ook nog af en toe een goede dag heeft, maar dit was duidelijk een van de mindere.
Vanwege de gezondheid van Resham hebben Sita en hij zich ook teruggetrokken uit het leiderschap van Nepal Gospel Center (NGC). De organisatie wordt nu geleidt door een managementteam van vijf personen, waaronder hun 2 zoons. Sita blijft als adviseur bij het werk betrokken, maar haar eerste prioriteit is nu Resham, die haar zorg hard nodig heeft.
Een paar jaar geleden is men al begonnen met het instellen van het managementteam zodat het werk van NGC gewoon doorgang kan vinden. Waarschijnlijk zullen Resham en Sita in de nabije toekomst naar Pokhara verhuizen, waar ook veel van hun vrienden wonen.
Door de ziekte van Resham ging ook het geplande seminar over Huwelijk en Relaties niet door.
Het was hartverwarmend om te zien hoe liefdevol en respectvol Sita, Anaghuran en de medewerkers van NGC met Resham omgaan in deze moeilijke situatie!
Het heeft ons beiden erg aangegrepen. Bid s.v.p.voor hun situatie!
Donderdag 15 november
Deze dag hebben we benut om nog wat in Kathmandu rond te wandelen, vanwege Tihar was het overal erg rustig en veel winkeltjes waren dicht. Hieronder nog wat straatbeelden:
Attributen voor Tihar
Een ricksja bestuurder die even een uiltje knapt.
Aukje doet een paar laatste inkopen.
's Middags hadden we Tilak en Ganga voor de lunch uitgenodigd. Prapti, de dochter van Prem en Prabha logeerde een paar weken bij hen, dus was zij ook van de partij!
Voor Tilak deze keer geen spaggetti maar een 'chicken sizzler'! Ze hebben alle drie heerlijk gesmuld. Als het goed is heeft Tilak inmiddels zijn examen gedaan voor een masters in Rural Development. Komend jaar moet hij daarvoor nog een eindscriptie maken. Deze studie heeft hij naast zijn werk en zijn theologische studie gedaan!
Prapti gaat volgende week verder met de studie rechten die ze 4 maanden geleden begonnen is. Een lang traject, ongeveer 7 jaar!
Toen Aukje Pratham even overnam kon ook Ganga eindelijk eten!
Later op de middag hadden we nog een ontmoeting met Rup Lal, voorganger van een gemeente aan de noordkant van Kathmandu. Namens de ouderenkring van de Evangeliegemeente de Oase in Zeist hebben we hem een gift voor de opvang van weeskinderen mogen overhandigen. Het was goed om elkaar te ontmoeten, zijn vrouw was ook meegekomen. Een prachtig stel!
Vrijdag 16 november
Ons vertrek stond gepland voor 09.00, dat betekende dus al om 6 uur op het vliegveld aanwezig zijn! Gelukkig kwam ik er op tijd achter dat het vliegveld pas om 06.30 de deuren opent! We vertrokken uit het hotel om 6 uur en waren keurig op tijd op het vliegveld.
Voor de ingang stond al een lange rij mensen te wachten, maar mijn slimme en doortastende vrouw kreeg het voor elkaar dat ik vanwege mijn arm (ik had er ook behoorlijk last van) niet in de rij hoefde te gaan staan. Binnen een paar minuten waren we binnen en ook bij het ichecken ging het vlot, dat mochten we bij de Business Class balie doen!
De reis zelf (via Delhi en London Heathrow) verliep heel voorspoedig en we landden 's avonds zelfs 15 minuten te vroeg op Schiphol. Daar stond Marja ons al op te wachten. Rond 23.15 waren we weer terug in ons huis. De reis zat er op.
Direct bij aankomst waren we allebei nogal aan het hoesten. We hebben daar in eerste instantie niet zo veel aandacht aan geschonken, ook doordat we moe waren van de reis.
De maandag erna zijn we eerst naar het ziekenhuis gegaan voor mijn arm/schouder. Nadat er opnieuw foto's gemaakt waren vertelde de arts ons, dat mijn arm niet uit de kom was geweest maar dat er in mijn linkerschouder een pees afgescheurd was. Dit kan niet operatief verholpen worden, dus zal ik het daar mijn verdere leven mee moeten doen. Het voelt raar in mijn schouder, omdat een van de botjes deels 'zweeft'. Ik mag mijn arm in ieder geval weer gewoon gebruiken.
In de tussentijd bleven we erg moe en erg aan het hoesten. Daarom zijn we afgelopen vrijdag bij de huisarts langsgegaan, die constateerde dat we waarschijnlijk een bacteriele infectie in de longen opgelopen hebben. We zijn nu bezig met een penicilinnekuur en hopen er binnen een paar dagen weer boven op te zijn.
P.S.
Al met al mogen we terugkijken op een bijzonder geslaagde reis, ook al is niet alles verlopen zoals wij het in ons hoofd hadden. Gods werk in Nepal gaat door en we voelen ons bevoorrecht om daar getuige van te mogen zijn. Ook voelen we ons rijk gezegend met al onze vrienden in Nepal.
We zijn er ons van bewust dat velen van jullie ook deze reis voor ons gebeden hebben. Bedankt!
